Παρακολούθησα τη συζήτηση στη Βουλή για το Δημοψήφισμα καθώς και τιςομορφιέςπου μεταδίδει το κανάλι της Βουλής για τις επιτροπές που προεδρεύει η κα Πρόεδρος της Βουλής ως Μονομελές Ανώτατο Δικαστήριο (πιο ανώτατο δεν γίνεται και μάλιστα εισαγγελέας και πρόεδρος του δικαστηρίου ταυτόχρονα: εδώ δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά μόνο η παγκόσμια νομική ιστορία, αλλά ακόμα και η Ιερά Εξέταση). Διερωτήθηκα λοιπόν για όσα συνέβησαν με επίκεντρο την ίδια και τις ενέργειές της (και τρίτης στην πολιτειακή ιεραρχία στην Ελλάδα) όπως και την (δήθεν)τυπολατρίατης. Νομίζω όμως ότι: γνωρίζει άριστα ποια τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της ως προέδρου, το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής και ότι μπορεί να τα παραβεί ακωλύτως, ακόμα και να επιδιώκει τη βίαιη προσαγωγή του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος! Και τούτο, όσο οι κοινοβουλευτικοί αρχηγοί και οι βουλευτές συνεχίζουν να την αντιμετωπίζουν στο πλαίσιο που όρισε ο κ. Μεϊμεράκης κατά την υποδοχή της ως υποψήφιας νέας προέδρου του σώματος. Τέλος, ότι δεν μπορεί να τη «μαζέψει» ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματός της. Το γιατί είναι κάτι που με ξεπερνάει. Άρα όσα κάνει είναι, εν γνώσει της, αντίθετα με τον Κανονισμό.
Χρειάστηκε λοιπόν αρχικά να ξιφουλκήσει ο κ. Μεϊμαράκης σχετικά με την πρόθεσή της να προσαγάγει βιαίως τον κ. Στουρνάρα και μάλιστα σιδηροδέσμιο και πίσω του ο Φρούραρχος της Βουλής να τον μαστιγώνει (θα πρόσθεταανηλεώς, αλλά δεν χρειάζεται να διερμηνεύω τις ενδόμυχες διαθέσεις της κας Προέδρου) διαρρηγνύοντας το δικό του πλαίσιο. Στη συνέχεια ακολούθησε ο κ. Σαμαράς. Η φράση Σαμαρά θα μείνει στην Ιστορία: «Κυρία Πρόεδρε, να το πάρετε χαμπάρι, το έχετε παρακάνει. Δεν είστε δικτάτορας! Πρόεδρος της Βουλής είστε». Ιστορική αλλά ελλιπής: λείπει η λέξη ακόμαπριν από το θαυμαστικό.
Το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ο εξηγεί η επίθεση κατά του κ. Στ. Θεοδωράκη («ζούσαν πάντα από τη μισθοδοσία του κόμματος»). Είπε ότι: «οι άνθρωποι της Αριστεράς υπηρέτησαν αρχές και αξίες και όχι αφεντικά και νταβατζήδες». Αυτό τα λέει όλα: υπηρέτησαν τις αρχές και της αξίες της Αριστεράς και του κόμματός της (ή των κομμάτων της) διότι είχαν πάντα ως στόχο την επανάσταση και την… αταξική κοινωνία. Για να φτάσουν έως εκεί θα εφάρμοζαν όσα ήθελε ο ηγέτης και, κυρίως, χωρίς αντιφρονούντες. Το αστείο είναι ότι εκτός από τους ακραιφνώς κομμουνιστογενείς προερχόμενους από το ΚΚΕ υπάρχουν και αυτοί που προέρχονται από την ανανεωτική Αριστερά (ορισμένοι δε και από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε να εξολοθρεύσειτα φίδιαπριν αυτά θεριέψουν. Βέβαια στους εξολοθρευθέντες του 1975 ήταν και απλώς σοσιαλδημοκράτες. Εδώ όμως ισχύει τοο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του[i].) Αυτοί λοιπόν δεν ήταν Ανανεωτική Αριστερά. Έτυχε να βρίσκονται εκεί, αν και κατά βάθος ήταν από παλιά σταλινικοί, αλλά διαφωνούσαν με τα πρόσωπα των σταλινικών της ηγεσίας του ΚΚΕ. (στο πλαίσιο αυτό είναι κατατοπιστική η ιστορία που αφηγήθηκε ο Μ. Ματσαγγάνης στο Βooks' Journal για τον σταλινικό επικεφαλής της σπουδάζουσας του Ρήγα Φεραίου στις Αρχές του 1980 που τον έκοψε από υποψήφιο για το Κ.Σ. της ΕΦΕΕ ως αντιφρονούντα. Από μικροί λοιπόν φαινόντουσαν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.) Σε κάθε περίπτωσηόμως το ΚΚΕ διακηρύσσειανοιχτά πως θέλει να μας κάνει Σοβιετία, ενώ αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ λένε ψέματα, προτάσσουν τη Δημοκρατία και τάζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες,δηλαδή κατά βάθος θέλουν και αυτοί να μας παραπλανήσουν με τα ψέματα, να μας εξαπατήσουν δηλαδή και να μας κάνουν Σοβιετία, Βόρεια Κορέα ή Βενεζουέλα (γι’ αυτό ο κ. Λαφαζάνης αναζητεί επενδυτές στη Βενεζουέλα). Και τώρα θέλουν να συνεχίσουν, κατά τη ρήση της κας Προέδρου, να υπηρετούν τις αρχές και αξίες της Aριστεράς –αλλά όχι της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας του Δυτικού κόσμουσε βάρος της Ελλάδας και ημών. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι λείπει η λέξηακόμα μετά το “δικτάτορας” και θα ήθελα να ελπίσω ότι η πρώτη φορά Aριστερά θα θελήσει να είναι Δημοκρατική και όχι άλλη μια φορά ανεύθυνη και επικίνδυνη. Δεν το πιστεύω όμως.
Για το τέλος, προς επίρρωση δηλαδή θα παραπέμψω στον ποίημα Επιτύμβιον του Μανόλη Αναγνωστάκη και θα παραθέσω λίγους στίχους για να το θυμηθούμε και να το συσχετίσουμε όλοι με τα συμβαίνοντα στη σημερινή Ελλάδα:
[…] Ά, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα…
Δεν θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
