Μια κυβέρνηση τρεις μέρες πριν την εκπνοή του προγράμματος ανακοινώνει δημοψήφισμα χωρίς να έχει εξασφαλίσει από πριν την συνέχισή του, με τις τράπεζες να «ζουν» μέσω του ELA λόγω αυτού του προγράμματος.
Το δημοψήφισμα έχει την ιδιαιτερότητα να γίνεται πάνω σε ένα υπό διαμόρφωση κείμενο και ερώτημα, το οποίο εν πολλοίς έχει αποσυρθεί από τους εταίρους. Η κυβέρνηση, στηρίζει το "όχι", το οποίο υποστηρίζουν ότι θα τους αναβαπτίσει την εντολή για διαπραγμάτευση.
Μια τέτοια φρέσκια εντολή δεν είχαν και μετά τις εκλογές; Όταν ανέθεσαν στον καλύτερο (κατ'αυτούς) διαπραγματευτή/ οικονομολόγο/ game theorist να διαπραγματευτεί για 5 μήνες;
Ας αφήσουμε απ'έξω το αποτέλεσμα που είχε η διαπραγμάτευση, και το πόσο κοντά έφτασαν σε μια συμφωνία που λίγες διαφορές είχε από την ελληνική πρόταση και από την -ανύπαρκτη πλέον- πρόταση των θεσμών που μας καλούν να απορρίψουμε.
Όταν έχεις μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται τόσο σπασμωδικά, με τόσο τυχοδιωκτισμό και μια μεγάλη δόση αυτοσχεδιασμού βασισμένο σε φαντασιακά ευκταία αποτελέσματα, μην περιμένεις από τους πολίτες να δείξουν ψυχραιμία.
Και κυρίως, μην κατηγορείς τα ΜΜΕ, όταν μια απλή καταγραφή των γεγονότων σε βγάζει χαμένο και όταν στην βασικότερη ερώτηση που απορρέει από το δημοψήφισμα ("Τί γίνεται μετά το όχι;") η απάντησή σου είναι διαπραγμάτευση και αξιοπρέπεια.
Πέντε μήνες τώρα χορτάσαμε και από τα δύο.
