![O Zαν-Κλωντ Γιούνκερ. Σύμφωνα με τη συνεργάτριά μας, Κατερίνα Σχινά, "επειδή στην Ελλάδα έχουμε από καιρό αντικαταστήσει τη ρητορική με τη συνθηματολογία, ήδη διαπράχθηκε μια ανοίκεια επίθεση εναντίον του. Με την αποστροφή του "είναι σαν να αυτοκτονείτε επειδή φοβάστε το θάνατο", ο Γιούνκερ δεν εννοούσε ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε, οπότε ας σκύψουμε το κεφάλι στις επιταγές των Ευρωπαίων, όπως το εξέλαβαν αρκετοί. Χρησιμοποίησε απλώς το τσιτάτο του Μπίσμαρκ "Ο προληπτικός πόλεμος είναι σαν να αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι τον θάνατο", απόφθεγμα που συναντάμε συχνά στην ευρωπαϊκή πολιτική ρητορική και αρθρογραφία, με νόημα, νομίζω, ιδιαιτέρως σαφές".](/media/k2/items/cache/a4d75127215f52c18ccd5844527298c4_XL.jpg?t=20150630_114201 "O Zαν-Κλωντ Γιούνκερ. Σύμφωνα με τη συνεργάτριά μας, Κατερίνα Σχινά, "επειδή στην Ελλάδα έχουμε από καιρό αντικαταστήσει τη ρητορική με τη συνθηματολογία, ήδη διαπράχθηκε μια ανοίκεια επίθεση εναντίον του. Με την αποστροφή του "είναι σαν να αυτοκτονείτε επειδή φοβάστε το θάνατο", ο Γιούνκερ δεν εννοούσε ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε, οπότε ας σκύψουμε το κεφάλι στις επιταγές των Ευρωπαίων, όπως το εξέλαβαν αρκετοί. Χρησιμοποίησε απλώς το τσιτάτο του Μπίσμαρκ "Ο προληπτικός πόλεμος είναι σαν να αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι τον θάνατο", απόφθεγμα που συναντάμε συχνά στην ευρωπαϊκή πολιτική ρητορική και αρθρογραφία, με νόημα, νομίζω, ιδιαιτέρως σαφές".")
Η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε τη συμφωνία που διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες μέχρι και την Παρασκευή (και η οποία έχει πολύ καλύτερους και ευνοϊκότερους όρους από όλες τις προηγούμενες προτάσεις για συμφωνία), επειδή το υπουργικό συμβούλιο (και οι κοινοβουλετικές ομάδες της συγκυβέρνησης) δεν θέλησαν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος να την υπερασπιστούν και να την ψηφίσουν. Γιατί; Επειδή τόσα χρόνια καλλιέργησαν το ψέμα και έπεισαν την μεγάλη, κουρασμένη και –ναι– ταπεινωμένη μερίδα της κοινωνίας, ότι αυτό που ζούμε είναι προϊόν κατασκευασμένο, προϊόν των προηγούμενων κυβερνήσεων, προϊόν της κακιάς Ευρώπης, του κακού καπιταλισμού και γενικά κάποιου εχθρού (εσωτερικού ή εξωτερικού) που μας το επιβάλλει. Το είπαν μάλιστα τόσες φορές αυτό το ψέμα που στο τέλος το πίστεψαν. Και τώρα που ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν, να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις, να στηρίξουν την οικονομία, να εξασφαλίσουν την προμήθεια των φαρμάκων και την ομαλή λειτουργία των νοσοκομείων, και κατάλαβαν ότι η διακυβέρνηση δεν είναι πολιτική ανάλυση καφενειακού τύπου με μεγάλα λόγια χωρίς κόστος και άφθονη θεωρία, ζορίστηκαν.
Διακυβέρνηση είναι πρωτίστως να αναλαμβάνεις την ευθύνη. Να παίρνεις δύσκολες αποφάσεις για το κοινό συμφέρον. Και φυσικά, μετά, να αναλαμβάνεις το κόστος, μέσα στη δημοκρατία, όποιο κι αν είναι αυτό. Όχι να κάνεις την πάπια. Όχι να ρίχνεις συνεχώς ευθύνες στους άλλους. Όχι να φταίνε πάντα οι άλλοι και ποτέ εσύ. Όχι να ξέρεις ότι η χώρα σου χρειάζεται χρήματα για να λειτουργήσει και αντί να πάρεις μια συμφωνία με τους καλύτερους δυνατούς όρους, να κωλυσιεργείς και να σέρνεις τη χώρα σε απίστευτες περιπέτειες, με ουρές στα ΑΤΜ, επιχειρήσεις σε ασφυξία, νοσοκομεία χωρίς φάρμακα, ξενοδοχεία χωρίς τουρίστες, αγωνία και αβεβαιότητα. Όχι να ξέρεις ότι για το καλό όλων πρέπει να κλείσεις τις τράπεζες και εσύ να ρίχνεις το μπαλάκι στον κεντρικό τραπεζίτη ή στην ΕΚΤ, γιατί θα χαλάσει το ίματζ σου. Όποιος θέλει να είναι κυβέρνηση πρέπει να ξέρει και να μπορεί να αναλαμβάνει την ευθύνη. Όχι κάθε φορά που καλείται να κάνει κάτι που θα τον μειώσει στα μάτια των ψηφοφόρων, να του ξαναπετάει το μπαλάκι και να λέει «ααα, δεν ξέρω, ό,τι θες εσύ». Πώς να ξέρω τι θέλω; Αφού με διαπαιδαγώγησες μέσα στο ψέμα; Ότι όλοι είναι κακοί και θέλουν το κακό μου;
Το μεγαλύτερο ποσοστό του 36% που στήριξε το κόμμα του «ΣΥΡΙΖΑ του 3%» πίστεψε ότι καινούργια πρόσωπα με ριζοσπαστικές ιδέες θα μπορούσαν επιτέλους να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις και να κυβερνήσουν με τρόπο διαφορετικό από τον κατεστημένο. Διαψεύστηκαν. Το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης, που ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει ότι βρισκόμαστε σε κρίση, ότι έχουμε έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, ότι δεν έχουμε αυτάρκεια σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, κοινώς ότι χρειαζόμαστε χρήματα, εφήυρε το αφήγημα της διαπραγμάτευσης –ένα καθ’ όλα ηρωικό και επαναστατικό αφήγημα– και συνέχισε την επιτυχημένη τακτική της κατασκευής εχθρών. Εχθρός η Γερμανία, εχθρός ο Ντάισελμπλουμ, ο Γιούνκερ, το Γιούρογκρουπ, εχθρός ο Στουρνάρας, εχθροί όσοι Έλληνες είναι με την Ευρώπη, εχθροί όσοι θέλουν τη συμφωνία, «ξεπουλημένοι», «βολεμένοι», ανθέλληνες.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαν σπείρει τη διχόνοια; Αν είχαν εξηγήσει ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, και δεν μπορούν να γίνουν καλύτερα χωρίς κόπο και θυσίες. Κι άλλες θυσίες; Ναι, λίγες ακόμα, με στόχο όμως αυτή τη φορά να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση, η αντιστροφή του κλίματος, η αρχή της ανάκαμψης. Μαγική λύση δεν υπάρχει. Η φαντασίωση του να εισρεύσουν μερικά δισεκατομμύρια χωρίς κόπο και χωρίς κόστος είναι ανέφικτη. Η φαντασίωση ότι θα πάρουμε λεφτά αποζημιώσεων (δύο!) παγκοσμίων πολέμων είναι σαν το όνειρο του ακαμάτη ανηψιού που φαντασιώνεται ότι η θεία από την Αμερική κάποια στιγμή θα πεθάνει και θα του αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά. Γιατί έτσι.
Και τώρα που οι «θεσμοί» δημοσιοποίησαν την πρόταση τους (την αληθινή!), σε μια προσπάθεια να ενημερώσουν απ’ ευθείας τον ελληνικό λαό για το τι διαμείφθηκε (γιατί Ευρώπη είναι και διαφάνεια και ενημέρωση και δημοκρατία) κατηγορούν τον Γιούνκερ για απίστευτο πολιτικαντισμό; Ποιοι; Οι χειρότεροι πολιτικάντηδες.
