Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε εγκληματικά λάθη, καταγωγικά ως αντιπολίτευση και σε καθημερινό επίπεδο, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την αστική εξουσία που τόσο μισεί. Παραβίασε το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας, θόλωσε τα νερά των στρατηγικών μας επιλογών, μπήκε σε μια επιθετική μη-διαπραγμάτευση / εθνικό καπρίτσιο με κράτη και θεσμούς που τους βλέπει σαν εχθρούς, διαχειρίζεται την εικόνα της χώρας με όρους μεταπολιτευτικής ψυχοδομής τύπου «έλα μωρέ», εφηβικών υπερδικαιωμάτων και μητρικής ανεκτικότητας, πολιτεύεται με όρους παρασιτικού κορπορατιστικού συνδικαλισμού. Κυρίως όμως «ξέσκισε» την οικονομία στο όνομα των «ανθρώπων» και του βλακώδους ζαχαριαδικού πολιτικού της βολονταρισμού.
Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιολογία που χρεοκοπεί τη χώρα. Στο κάτω κάτω, οι εταίροι θα της έδιναν όσα θα έδιναν και στους προηγούμενους, μπορεί και λίγα περισσότερα.. Μα και αντιπολίτευση ουσιώδη δεν είχε να αντιμετωπίσει. Ας μην ξεχαστεί, επίσης, η γλοιώδης υποταγή ΜΜΕ και δημοσιογράφων τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της, η οποία και αυτή στερεί από την κυβέρνηση οποιαδήποτε δικαιολογία: κανείς δεν σας πολέμησε κύριοι, μόνοι σας γεννήσατε μια νέα υπερκρίση. Μόνοι σας ανοίξατε πόλεμο με τους δανειστές – και αυτοί εν τέλει γι’ αυτό απαντούν με τον δικό τους πόλεμο, τη δική τους αδιαφάνεια και την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Οι ευθύνες του Τσίπρα είναι δεδομένες λοιπόν και εμφανείς. Η μετα-συζήτηση που τρώει το μυαλό και την ψυχή της αριστερής ιντελιγκέντσιας, η κουβέντα για την ήττα, ο φετιχισμός της αποτυχίας δηλαδή δεν έχει ούτε αυτός θέση σήμερα..
Το μόνο που έχει νόημα είναι η έμπρακτη υποχώρηση από τον μεσογειακό δονκιχωτισμό. Νόημα έχει η ανακοπή της συνθλιπτικής πορείας προς τον συλλογικό εξευτελισμό, μέσα από την ανάκτηση της όποιας συλλογικής δυνατότητας. Είναι νομίζω εφικτή μια συμφωνία λιγότερο επώδυνη και λιγότερο παραλυτική από αυτή που νομοτελειακά απορρίπτεται σήμερα. Είναι εφικτή μια άλλη συμφωνία, η οποία όμως θα είναι και πάλι επώδυνη και πολιτικά τραυματική για τους ιδεοληπτικούς που πίστευαν ότι, υπό τον ψευδοκεϋνσιανό μανδύα με τον οποίο έντυσαν τον άγριο και ταξικότατο κρατισμό τους, θα υποχρέωναν «τους πλούσιους και κακούς βόρειους» να χρηματοδοτούν τη χώρα μας χωρίς όρους.
Ας βρεθεί λοιπόν λίγο θάρρος και ας συνεδριάσουν όλοι όσοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα της ευμάρειας, χώρα ευρωπαϊκή εδώ και δυο αιώνες που υποφέρει - αλλά δεν έχει γίνει Ζάμπια (ή ό,τι σημαίνει η Ζάμπια στο κακόμοιρο φαντασιακό μας).
Οι κ. Παυλόπουλος και Τσίπρας θα έπρεπε ήδη να συνομιλούν τώρα, όλοι μαζί, με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς και τους πρώην πρωθυπουργούς για να φτιάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα αποκαταστήσει στοιχειωδώς τη δυνατότητα της χώρας να ελπίζει ότι οι επόμενες γενιές δεν θα ζήσουν ως τα απόβλητα τέρατα της παγκόσμιας ζωής. Σε αυτή την περίπτωση, η ιστορία θα φανεί γενναιόδωρη με τον Τσίπρα. Εμάς δεν μας ακούει, κάποιος όμως θα πρέπει να του το πει.
Έστω και ο πνευματικός του.
