web only

Οι περισσότεροι ίσως το έχετε ακούσει ως swing και όντως το lindy hop ανήκει στην οικογένεια των χορών του swingή των χορών που χορεύονται με μουσική swing. Δεν θέλω ωστόσο να μείνω σε τέτοια θεωρητικά ζητήματα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω την ανάλογη θεωρητική κατάρτιση για να αναπτύξω με ασφάλεια αυτά τα  λεπτά θέματα. Συγκρατήστε ότι πρόκειται για ένα είδος χορού που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, πρακτική που ως θιασώτης της εφαρμόζω και στη συγγραφή του παρόντος κειμένου. Δεν εστιάζω στα του χορού αλλά στη σημασία της ένταξης ενός νέου  στην κοινότητα του lindy hop στην Αθήνα της εποχής μας.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το τελευταίο κεφάλαιο (τα «συμπεράσματα») από το υπό έκδοση (20/4/2017) στα γαλλικά του νέου βιβλίου του φιλόσοφου, πολιτολόγου και ιστορικού των ιδεών Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ (Pierre-André Taguieff) με τίτλο: Ο Ισλαμισμός και εμείς. Να σκεφθούμε τον απρόβλεπτο εχθρό (L’Islamisme et nous. Penser l’ennemi imprévu, Παρίσι, CNRS Éditions, 2017). Κρίναμε σκόπιμο να μεταφράσουμε αυτό το μέρος του βιβλίου που ακολουθεί, γιατί ορίζει και διασαφηνίζει, κατά το δυνατόν, τις περίπλοκες σχέσεις μεταξύ ισλάμ, ισλαμισμού και ισλαμοφοβίας, κάτι που λείπει και από τον σχετικό δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης θα μπορούσε, για το θέμα αυτό, να ανατρέξει κυρίως και στο οικείο κεφάλαιο περί «τζιχαντισμού», το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Π.-Α. Ταγκιέφ, που εκδόθηκε πριν ένα μήνα στα ελληνικά (εκδ. «Επίκεντρο»), με τίτλο: Ο εξτρεμισμός και τα είδωλά του. Επίκαιρες σκέψεις για τον τζιχαντισμό, την άκρα δεξιά, τον αντισημιτισμό, τον λαϊκισμό και τη συνωμοσιολογία. - Ανδρέας Πανταζόπουλος

Από την κ. Κερασένια Παπαλεξίου λάβαμε κείμενο περίπου 7.500 λέξεων, απάντηση στην κριτική για το βιβλίο της Εισαγωγή στην Οντολογία των Προσωκρατικών που υπέγραφε, στο τεύχος 74, ο συνεργάτης μας καθηγητής Παναγιώτης Θανασάς (εδώ: http://booksjournal.gr/%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1/item/2545-h-polyanna-sth-milhto). Ολόκληρο το κείμενο της κ. Παπαλεξίου, για λόγους δεοντολογικούς αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να σχηματίσουν πλήρη αντίληψη, δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού μας, εδώ, υπό τον τίτλο που η ίδια επέλεξε. Ο συνεργάτης μας, καθηγητής Παναγιώτης Θανασάς, ασκεί το δικαίωμά του στην ανταπάντηση, που παρατίθεται στο τέλος του κειμένου της κ. Παπαλεξίου. (Στη χάρτινη έκδοση δημοσιεύθηκαν, λόγω χώρου αλλά όχι μόνο, επιλεγμένα αποσπάσματα του κειμένου της κριθείσας.)  

Δικαιοσύνη, Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ) και δικαστικό ρεπορτάζ κάνουν τα πάντα, εκτός από αυτό που χρειάζεται.

Για την ισλαμιστική τρομοκρατία, το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος και τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων έχουν γραφτεί και ειπωθεί στην Ελλάδα τόσο πολλά πράγματα που ένας ουδέτερος παρατηρητής χωρίς γνώση της κατάστασης στη χώρα μας θα νόμιζε πως το Μολενμπέεκ είναι προάστιο των Αθηνών και το Μπατακλάν βρίσκεται στην Πειραιώς. Αντίστοιχα, αρκετά πράγματα, ίσως όχι στην ίδια έκταση, έχουν κατατεθεί στοn δημόσιο διάλογο σχετικά με την βία που προέρχεται από την Aκροδεξιά. Ωστόσο, η ίδια συζήτηση δεν έχει γίνει για την ακροαριστερή και αναρχική τρομοκρατία. Ο δημόσιος διάλογος σε αυτόν τον τομέα είναι συγκεκριμένος, η επιστημονική εργογραφία περιορισμένη και οι επιστημονικές ημερίδες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ο αμερικανός μουσικός Τσακ Μπέρυ που πέθανε στις 18 Μαρτίου, σε ηλικία 90 ετών, δεν ευτύχησε να γοητεύσει το ελληνικό κοινό όταν εμφανίστηκε στον Λυκαβηττό τον Ιούλιο του 1987: η συναυλία διεκόπη όταν οι συνήθεις αλήτες, τζαμπατζήδες και πάσης φύσεως άσχετοι, που έπρεπε σώνει και καλά να δουν ζωντανά έναν «θρύλο», προκάλεσαν επεισόδια. Ο Μπέρυ έπαιξε ελάχιστα και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη σκηνή για να μη φάει καδρόνι στο κεφάλι – ναι, είχαν βγει και καδρόνια, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Ο Τσακ Μπέρυ, κομψός, πανύψηλος και φίνος, μάλλον δεν έδωσε δεκάρα για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ στην Αθήνα. Ήταν 60 ετών και ήταν... ο Τσακ Μπέρυ.

Το κλίμα έχει αρχίσει και χαλάει, μέρες τώρα, όχι κατ' ανάγκη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής.

Ένα ακόμα τρομοκρατικό χτύπημα στην Ευρώπη, στο Λονδίνο, στο όνομα της θρησκείας, αναζωπυρώνει μια συζήτηση που ήδη διεξάγεται στον δυτικό κόσμο.  Αποτελεί άραγε η θρησκευτική κληρονομιά κριτήριο για τη στάση απέναντι στον Άλλο;

Την Κυριακή, στις 11.30, μαζευόμαστε στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, απ’ τη μεριά της θάλασσας, στην ετήσια συνάντησή μας, για ν’ αποτίσουμε φόρο τιμής στους συμπολίτες μας που τους αφάνισαν στα ναζιστικά στρατόπεδα.

Εκτός του συντροφικού μαχαιρώματος, ο πρώην Πρόεδρος της Ν.Δ. έβαλε και ένα πολιτικό θέμα με τη γνωστή δήλωσή του περί «τζάμπα μαγκιάς». Ένα θέμα που αφορά όχι μόνο την Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά ολόκληρη την αντιπολίτευση. Αφορά και το ΚΚΕ, αν θέλετε, το οποίο, τη δεδομένη στιγμή, στην περίφημη διάσκεψη των Προέδρων τη βραδιά εκείνη του Ιουλίου 2015, όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου συμπεριφερόταν ως ταύρος εν υαλοπωλείω στη Βουλή, ψήφισε με τρόπο εθνικά υπεύθυνο.