web only

«Εμείς είμαστε βενιζελικοί!», έλεγε ο πάππους μου με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Όταν ήταν νέος είχε κόψει τη μουστάκα του για να μη μοιάζει με τον Κωνσταντίνο, παίρνοντας έτσι  επίσημα θέση στο ζήτημα του Εθνικού Διχασμού. Συχνά μας απήγγελλε κοροϊδευτικά «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», αλλά μόνο μέσα στο σπίτι.

6 Μαρτίου 1964, σε ένα μήνα θα έκλεινα τα επτά μου χρόνια, και είχαμε σταματήσει σε ένα βενζινάδικο. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε κλασική μουσική, πένθιμη. Κοιτούσα από το παρμπρίζ τον πατέρα μου που είχε βγει έξω και μιλούσε με τον βενζινά όταν η μουσική σταμάτησε και μια σοβαρή φωνή είπε «ο β- απέθανεν». Όταν ο πατέρας μου μπήκε στο αυτοκίνητο του επανέλαβα, με ύφος σπουδαίο, «Ο β- πέθανε» και η  έκφρασή του έγινε, όπως πολύ συχνά, ανεξιχνίαστη. Ο πατέρας μου δεν ήταν β-ικός.

Ο Τσαρλς Σίμικ, από τους σημαντικότερους ποιητές του καιρού μας, που το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ, πέθανε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών. Κάποια από τα ποιήματά του αντανακλούν έναν σκοτεινό εσωτερικό κόσμο, άλλα απεικονίζουν ρεαλιστικά πορτρέτα βίας και απελπισίας – αλλά το χαρακτηριστικό όλων είναι το σκοτεινό και το κοφτερό χιούμορ.

Η πρόταση των αρχιτεκτονικών γραφείων David Chipperfield Architects και Αλέξανδρου Ν. Τομπάζη Α.Ε. για το Νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο επελέγη ομοφώνως από τη Διεθνή Επιτροπή Αξιολόγησης. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Κούρκουλα, πρόκειται να δημιουργηθεί ένα μοναδικό τοπόσημο στον αστικό ιστό. Η πρόταση που επελέγη «είναι ανθρωποκεντρική» και «προβάλλει την εθνική διάσταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, το οποίο συνδέει με το παγκόσμιο γίγνεσθαι».  Είναι προφανές ότι η κατασκευή του νέου Μουσείου δρομολογεί την αναγέννηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Η Νέα Δημοκρατία, που φέρεται σταθερά  ως πρώτο κόμμα,  έχει προ πολλού διακηρύξει ότι στόχος της είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης και ότι αν αυτό δεν επιτευχθεί στις πρώτες –με αναλογική– εκλογές, η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί αναγκαστικά  σε νέες εκλογές, οι οποίες εικάζεται ότι, λόγω του ενισχυμένου εκλογικού συστήματος,  θα της επιτρέψουν να σχηματίσει τότε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Το περιοδικό Economist, σε πρόσφατο άρθρο του, έχει αφιέρωμα στο νέο κεντρικό κτίριο του Πολυκεντρικού Μουσείου των Αιγών, που αποτελεί τη νέα είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και μια «πύλη» στην ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων. Το νέο κτίριο άνοιξε στις 19 Δεκεμβρίου κσι είναι μια νοερή «είσοδος» στην εποχή της ελληνιστικής οικουμένης και ταυτόχρονα ένας προθάλαμος του αρχαιολογικού πάρκου της Βεργίνας. Στο άρθρο, η διευθύντρια του μουσείου Αγγελική Κοτταρίδη αναφέρεται σε λεπτομέρειες που δίνουν μία νέα προοπτική για την τροχιά της αρχαίας ιστορίας και τα κληροδοτήματα της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνει η πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, με τη δημοσίευση του υβριστικού «αρχαιολογικού ευρήματός» της, ας αναλογιστούμε τα εξής:

Πώς άραγε θα αντιδρούσε ο πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου, αν κάποιος του πρότεινε να δημοσιοποιήσει ένα έγγραφο, με όλα τα στοιχεία μιας κανονικής ιατρικής γνωμάτευσης, που να αναφέρεται με αισχρό τρόπο σε έναν πολιτικό αρχηγό;

Πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος ενός δικηγορικού συλλόγου στην αντίστοιχη πρόταση, με χρήση μίμησης δικανικού εγγράφου, ή ο πρόεδρος της Ενώσεως δικαστών, με χρήση μίμησης δικαστικής αποφάσεως, και παρόμοια αισχρή αναφορά;

Είναι κάποια πράγματα που η οικογένεια δεν τα μπορεί. Οι γονείς μου καλά γράμματα εγνώριζαν και ψυχανάλυση εδιάβαζαν, τη δεκαετία του 1950. Ήταν κοσμογυρισμένοι και πολύγλωσσοι, και οι φίλοι τους αντίστοιχοι. Κι όμως, στο σπίτι τους, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα αγόρια τους μεγάλωναν με τον φόβο μήπως εκπέσουν της αρρενωπότητας, που δεν ήταν απλώς το φύλο τους, ήταν το προνόμιό τους, μια ιδιαίτερη αξία και τα λοιπά και τα λοιπά, ας μη φλυαρώ για τα γνωστά. Έσχατη έκπτωση από αυτή την αξία, η ομοφυλοφιλία.

Όταν μιλάμε για ιδεολογικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις ή και για προλήψεις, μπορεί να υπάρχουν τόσες «αλήθειες», όσοι και οι άνθρωποι που τις επικαλούνται.  

Πρωτοχρονιά και οδεύουμε προς το Εθνικό για να δούμε τη Σπασμένη Στάμνα  του Χάινριχ φον Κλάιστ. «Λαϊκή απογευματινή», να τη δουν και τα παιδιά, να έχουν κάτι να θυμούνται. Η πλατεία γεμάτη. Η παράσταση είναι πολύ καλή, με εξαιρετικές ερμηνείες. «Δεν πρέπει κι αυτή η στάμνα να βρει το δίκιο της;» βροντοφωνάζει η υπέροχη Μάρθα, κατά κόσμον Μάρθα Φριντζήλα, λίγο πριν πέσει η συμβολική αυλαία, το μαύρο με το σβήσιμο των φώτων.