web only

Στις παλιές κοινωνίες, για να μην έχουν πολλούς θανάτους στις  πολεμικές συγκρούσεις, οι στρατοί αποφάσιζαν να μονομαχούν οι δυο γενναιότεροι πολεμιστές τους.  Στον απόηχο αυτού του αρχέγονου πολεμικού ήθους, ο σύγχρονος φίλαθλος –τι κι αν μιλάμε για  ομαδικό άθλημα– στρέφει το βλέμμα του μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να εντοπίσει τον έναν: τον μεγάλο μπαλαδόρο, τον τύπο που θα παραβεί τους κανόνες, τη μονοτονία, θα ανατρέψει την τάξη, θα εκπλήξει και θα καταπλήξει.  Αυτόν που θα πάρει τον αγώνα πάνω του. Έτσι πίσω από την ομάδα κρούσης καιροφυλακτεί το δέκα το καλό που καθαρίζει τον αγώνα και, αν χρειαστεί, θα πάρει το παιχνίδι μόνος του! Αυτόν τον τύπο του ποδοσφαιριστή-μαχητή-ήρωα  ενσάρκωνε ο Δομάζος... Αυτός έβαζε την σφραγίδα και την υπογραφή του στις καρδιές των φιλάθλων.

Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια φορά τον ασυμμάζευτο λαϊκισμό  της πολιτικής μας παράδοσης.  Ο δημόσιος διάλογος –στη συγκεκριμένη περίπτωση για την Προεδρία της Δημοκρατίας– ξεκίνησε  έχοντας ως προαπαιτούμενο ότι ο Πρόεδρος πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις (όποιες και αν είναι αυτές) που βολεύουν την αντιπολίτευση. Πράγμα που σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη εκλογή ο κυβερνητικός υποψήφιος είναι διχαστικός  αντιδραστικός ενώ ο αντιπολιτευόμενος, συνεχιστικός προοδευτικός. Για να ισχυροποιήσουν μάλιστα το επιχείρημα αυτό, διάφοροι επικαλούντται την παράδοση της Μεταπολίτευσης η οποία δήθεν θέλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προέρχεται από τον αντίθετο ιδεολογικό χώρο της κυβέρνησης. 

Οι περισσότερες από τις επιπτώσεις της φαύλης επίθεσης της Μόσχας στο ουκρανικό έθνος βαθαίνουν την εκ μέρους της Ρωσίας υπονόμευση της λογικής που διέπει το παγκόσμιο καθεστώς μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Η είσοδος της Βόρειας Κορέας στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο υπονομεύει περαιτέρω τη διεθνή πυρηνική τάξη

Μετά την παρέμβαση του Ίλον Μασκ υπέρ του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), σε άρθρο που φιλοξένησε η γερμανική Die Welt, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων, πραγματοποιήθηκε και η διαδικτυακή συζήτησή του με την Άλις Βάιντελ, την επικεφαλής του κόμματος.

Μεγάλη είναι η απώλεια της ιστορικού Χρύσας Μαλτέζου (1941-2025), τα ερευνητικά ενδιαφέροντα της οποίας αφορούν τη βενετική περίοδο της ελληνικής ιστορίας: σχέσεις του Ελληνισμού με τη Δύση (φραγκοκρατούμενος και βενετοκρατούμενος ελληνισμός) από τον 13ο ώς τον 18ο αιώνα και στις αρχειακές, παλαιογραφικές και διπλωματικές έρευνες. Η εκλιπούσα ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ σημαντική ήταν η θητεία της στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας του οποίου διατέλεσε διευθύντρια.

Αυτές τις μέρες, με αφορμή το θάνατο του πρώην πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, γινόμαστε μάρτυρες της εκδήλωσης ενός πρωτοφανούς μίσους και μιας πρωτοφανούς μικροψυχίας απέναντι σε έναν νεκρό με σημαντικό θετικό πρόσιμο στο ζύγι της ιστορίας, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα πριν 20 χρόνια!

«Η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη στην υστέρηση» λέει ο Κώστας Σημίτης στο τελευταίο βιβλίο του Υπάρχει λύση; (Πόλις, 2016). «Η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, η παγκοσμιοποίηση, οι τεχνολογικές αλλαγές, οι βαθιά ριζωμένες σχέσεις των Ελλήνων με τις οικονομίες και τους πολιτισμούς άλλων χωρών προσφέρουν κοινωνικές, οικονομικές αλλά και πολιτικές ευκαιρίες για μια άλλη πορεία. Ένας δρόμος διαφορετικός από την εσωστρέφεια και την απομόνωση του εθνικολαϊκισμού είναι εφικτός. Αυταρχικά καθεστώτα, ακραίοι εθνικισμοί, προσπάθειες για οικονομική αυτάρκεια, επιτηρήσεις και έλεγχοι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής δεν μπορούν να επιβιώσουν στον ευρωπαϊκό χώρο στον οποίο ανήκει η Ελλάδα. Υπάρχουν γι’ αυτό, παρά τον ζόφο που επικρατεί, δυνάμεις που επιδιώκουν να ακολουθήσει η χώρα μια κατεύθυνση προόδου, να επιτύχει την καλύτερη λειτουργία του κράτους, μια πιο δίκαιη κοινωνία, ένα περιβάλλον ανοιχτό στα σύγχρονα ρεύματα σκέψης, και την ενεργό συμμετοχή της στη συνεχή αναδιαμόρφωση της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Όπως έδειξε η περίοδος μετά τη Δικτατορία, οι δυνάμεις αυτές είναι δυνατό να συνεργασθούν και, με συνειδητή και επίμονη δουλειά, να επιτύχουν την ανάπτυξη, να χαράξουν νέους δρόμους για τη χώρα». Ποιος ήταν ο σπουδαίος αυτός πολιτικός που πέθανε στις 5 Ιανουαρίου 2025, έχοντας προλάβει να αφήσει τη θετική σφραγίδα του στην ιστορία της χώρας – στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ταυτότητα μιας κοινωνίας προόδου;

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, με τις επίμονα υψηλές και επίπονες θερμοκρασίες, μας απασχόλησε (εξίσου επίπονα)  και ο θάνατος του Αλαίν Ντελόν. Ήταν πολύ όμορφος άλλα σκατάνθρωπος, ακροδεξιός ρατσιστής, φαλλοκράτης – δεν ταίριαζε με το ύφος και ήθος του εγχώριου προοδευτικού μας χώρου. Παρακαλώ σημειώστε τη λέξη «χώρος». Πρόκειται για λέξη κλειδί. Τον χειμώνα ανακαλύφθηκε ακόμα ένας «παλιοχαρακτήρας» από τον εγχώριας προελεύσεως πάντα ευρηματικό χώρο των σκεπτόμενων ανθρώπων: ο Καζαντζίδης! Εκτός κι αυτός από τις σκηνές των δικαίων! Τοποθετήθηκε  «εν σκηναίς» κολασμένων μισογύνηδων, φαλλοκρατών, αντιδραστικών που κατέστρεψαν την ζωή χιλιάδων γυναικών οι οποίες υπέφεραν από τα φαλλοκρατικά τραγούδια που τραγουδούσε ο άθλιος αυτός τύπος.

Ο Φίλιπ Ροθ είχε πει ότι έγραψε τη Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής εν μέρει για να καταδείξει ότι «θα μπορούσε να έχει συμβεί αλλιώς και θα μπορούσε να έχει συμβεί εδώ». Ευτυχώς, συνεχίζει, «τη στιγμή που θα μπορούσε να συμβεί, δεν συνέβη». Ωστόσο, το επιχείρημα του μυθιστορήματός του είναι ότι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συμβεί, ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού εκλογικού σώματος θα μπορούσε να είχε συμπράξει στη «συνωμοσία κατά της Αμερικής». Άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά.

Για τη συντριβή του αεροπλάνου από το Αϊζερμπαϊτζάν στο Καζακστάν, το οποίο φέρει ίχνη από «εξωτερική πρόσκρουση», κατά τη διατύπωση των αζερικών αρχών, που προκλήθηκαν πάνω από τη ρωσική επικράτεια, παραχώρησε συνέντευξη ο Andreas Umland. Κατά τη γνώμη του, όλα δείχνουν ότι επρόκειτο για επίθεση κατά του αεροσκάφους, γι’ αυτό και αναλύει το γεγονός και τις συνέπειές του υπό το πρίσμα του περιστατικού της κατάρριψης του MH17 δέκα χρόνια νωρίτερα.