Γιώργος Ναθαναήλ

Mια ευχάριστη έκπληξη περίμενε σήμερα το πρωί τους διαπιστευμένους συντάκτες στον τομέα του συντονισμού του έργου της κυβέρνησης. Ο υπουργός κ. Χρήστος-Γεώργιος (Άκης) Σκέρτσος, ένας άνθρωπος που γνωρίζει τις μύχιες, και όχι μόνον, επιθυμίες του πρωθυπουργού, θεωρούμενος ως ο πλέον αμετακίνητος από την εποχή που απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη,  έκανε σημαντικές ανακοινώσεις. Συγκεκριμένα δήλωσε: «Αποφασίσαμε ότι τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνον για έργα πνοής μεγάλης διάρκειας και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Στο πνεύμα που διακρίνει τον πνευματικό χαρακτήρα της κυβέρνησής μας και του πρωθυπουργού προσωπικά, αποφασίσαμε να ενισχύσουμε την αγορά του βιβλίου, των περιοδικών που καταπιάνονται με την λογοτεχνία, και -αν περισσέψουν χρήματα, κάτι που είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί- και με άλλες πνευματικές δραστηριότητες, όπως υδροπονικές καλλιέργειες, εξυγίανση των ριάλιτι και μαθήματα ελληνικής στους παρουσιαστές της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, καθώς και στους εκπροσώπους του έθνους».

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ήμουν από τους πρώτους που ανέβηκαν στο ψηφιακό τρένο. Θυμάμαι, ωστόσο, την εποχή όπου θηριώδη modem έκαναν εκείνον τον διαστημικό ήχο  «πιινγκ, πιινγκ» μέχρι να συνδεθώ. Δεν δυσκολεύτηκα πολύ να ξεκινήσω, αλλά πάντα ταξίδευα δεύτερη θέση. Όμως, κάπου στην διαδρομή άρχισα να νιώθω πως το επόμενο τρένο θα το χάσω. Με καταλαβαίνετε: Για όσους έχουν μια ορισμένη ηλικία, το Διαδίκτυο σήμερα μπορεί να μοιάζει με λαβύρινθο -με ακατάληπτα  σύμβολα και μπερδεμένη ορολογία- αφήνοντας πολλούς 60χρονους να αισθάνονται σαν να έχουν πέσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η γλώσσα είναι τόσο εξώκοσμη όσο τα Klingon του Star Trek και τα κοινωνικά έθιμα τόσο απόκρυφα όσο τα αρχαία ιερογλυφικά.

«Το πάρκο παραμένει στην μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτά έναν πίνακα ή ονειρεύεται, να βρίσκεται σε έναν τόπο που όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει».

Χένρι Μίλλερ για τον Εθνικό Κήπο (1939)

 Ο Εθνικός Κήπος είναι ένα σπουδαίο δείγμα  αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα. Σε πείσμα της υδροκέφαλης αστικοποίησης της πρωτεύουσας, έχει κατορθώσει να  διατηρήσει αναλλοίωτα τα βασικά χαρακτηριστικά του. Η εξέλιξη και η πορεία  του συνδέονται άρρηκτα με την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους και με την ανάπτυξη της Αθήνας σε σύγχρονη (!) ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η εμβέλεια του Εθνικού Κήπου ξεπερνά τα όρια της χώρας μας.

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έπεισε για την εμβάθυνση στις θέσεις του.  Ιδιαίτερα στο ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων έφασκε και αντέφασκε διαρκώς, ανακάτευε τα οικονομικά, τα γεωγραφικά και τα αξιοκρατικά κριτήρια, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες παγ(ι)ωμένες και σαφώς ξεπερασμένες  θέσεις που έχουν ξεμείνει από προηγούμενους αιώνες και προσιδιάζουν σε άλλα καθεστώτα.

Τον Ζαμπόν τον γάζωσαν με 97 σφαίρες, ειδικά επεξεργασμένες για να είναι ακόμη πιο φονικές. Τον θείο Τζο τον ξεπάστρεψαν τη Δευτέρα του Πάσχα, μπροστά στην οικογένειά του, παραβιάζοντας ακόμη και τον άγραφο νόμο του σιναφιού τους. Τον «επιχειρηματία» τον έκαναν κόσκινο τις προάλλες και μετά έκαναν στάχτη το πτώμα του, βάζοντας φωτιά στο αυτοκίνητο. Τρεις κρίκοι σε μία αλυσίδα που διαρκώς μακραίνει. «Ξεκαθάρισμα λογαριασμών της νύχτας», «Συμβόλαια Θανάτου» που υπογράφονται στα σκοτεινά και εκτελούνται τη νύχτα είναι οι μόνιμοι τίτλοι της ειδησεογραφίας,  όλο και πιο αποξενωμένοι. Σκληρά πράγματα, λεκέδες αίμα που ξεπλένονται  γρήγορα και ξεχνιούνται ακόμη γρηγορότερα, μέχρι να έρθει η επόμενη άγρια δολοφονία.

Καζούο Ισιγκούρο, Η Κλάρα και ο Ήλιος, μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, Ψυχογιός, Αθήνα 2021, 384 σελ.

Στο όγδοο κατά σειρά βιβλίο του, Η Κλάρα και ο Ήλιος, και το πρώτο που έγραψε μετά το βραβείο Νόμπελ, το οποίο κέρδισε το 2017, ο Καζούο Ισιγκούρο πραγματεύεται την πιο δύσκολη και παράδοξη των σχέσεων (για εμάς, τουλάχιστον, που ζούμε στο σήμερα, μέχρι να μας διαψεύσει –και για τούτο– ο  καιρός), αυτήν δηλαδή με ένα ανθρωποειδές με «συναισθήματα», την Κλάρα, καθώς και τη νομιζόμενη σχέση της με τον θεϊκό ζωοδότη της, τον Ήλιο. Η κριτική μπορεί να διαβαστεί συμπληρωματικά με το κείμενο του Γιώργου Ναθαναήλ «Άνθρωποι και μηχανές», το οποίο δημοσιεύεται στο τεύχος 149 του Βooks’ Journal, που κυκλοφορεί, αλλά και με το κείμενο «Σκέπτομαι. Υπάρχω κιόλας;», γισ το βιβλίο του Ίαν Μακ Γιούαν, Μηχανές σαν κι εμένα (Πατάκη 2019): https://booksjournal.gr/kritikes/logotexnia/4712-skeftomai-yparxo-kiolas

΄Ιαν ΜακΓιούαν, Μηχανές σαν κι εμένα, μετάφραση από τα αγγλικά: Κατερίνα Σχινά, Πατάκη, Αθήνα 2019, 416 σελ.

Είναι ένα μυθιστόρημα που εμβαθύνει στα ηθικά ζητήματα περί την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη ρομποτική. Συζητά τα δικαιώματα –και τις ευθύνες αντίστοιχα– της δημιουργίας ευφυών μηχανών, καθώς και τη δυνατότητα αυτών των μηχανών να ξεπεράσουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και να χειραγωγήσουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, σε έναν καινούργιο κόσμο όπου η τεχνολογία θολώνει τα όρια μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Η κριτική μπορεί να διαβαστεί συμπληρωματικά με το κείμενο του Γιώργου Ναθαναήλ «Άνθρωποι και μηχανές», που δημοσιεύεται στο τεύχος 149 του Βooks’ Journal, που κυκλοφορεί.

Η συμπληρωματικότητα των Πράξεων της ΕΕ  για την  Τεχνητή Νοημοσύνη και τα Δεδομένα

Σε ένα σουπερμάρκετ η στρατηγική εναλλαγής θέσεων εργασίας έχει πολλά πλεονεκτήματα, που ωφελούν τόσο τους εργαζόμενους όσο και τον οργανισμό.