web only

To Συμβούλιο της Επικρατείας, τελικά, αποφαίνεται: ανήκομεν εις την Δύσιν. Ο κατήφορος της χώρας σε ένα τοπίο γενικευμένης λογοκρισίας ανεκόπη. Οι προσπάθειες χειραγώγησης της δικαιοσύνης έπεσαν στο κενό. Η παραμορφωτική πολιτική ανάγνωση του Συντάγματος μέσα από κομματικά γυαλιά περιθωριοποιήθηκε και αποκρούστηκε καταλλήλως. Το δημόσιο συμφέρον της Ελλάδας ήταν, είναι και θα είναι να παραμείνει μια χώρα ελευθερίας, σταθερά προσανατολισμένη στις ευρωπαϊκές αξίες.

Μετά από ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, τα βραβεία «Διδώ Σωτηρίου» και «Δαίδαλος» της Εταιρείας Συγγραφέων θα απονεμηθούν εφέτος στον συγγραφέα, μεταφραστή και επιμελητή εκδόσεων Ζήση Σαρίκα και στον αρχιτέκτονα και ιστορικό του βιβλίου Κωσταντίνο Σπ. Στάικο.

Η μεταφύτευση στην Ελλάδα της γερμανικής αλυσίδας εκπτωτικών σουπερμάρκετ Lidl, εδώ και περίπου 15 χρόνια, προκάλεσε και προκαλεί αντιδράσεις που προσφέρουν προνομιακή θέαση σε ένα ευρύ φάσμα βαθιά ριζωμένων νοοτροπιών, στάσεων, συμπεριφορών, ιδεοληψιών και προκαταλήψεων της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτοί που κυβερνάνε διατυμπάνιζαν δεξιά και αριστερά πόσο αντίθετες με την ιδεολογία τους, είναι οι παρελάσεις. Από τη στιγμή που έμπλεξαν τα μπουτάκια τους, όμως, με τον υποστράτηγο της αθλιότητάς τους, λησμόνησαν τα πάντα. Και τις ιδεολογίες και όλες, αυτού του τύπου, τις παρόλες.

Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, Τουγκάν Σοχίεφ, αρχιμουσικός, Νικολάι Λουγκάνσκι, πιάνο. Σεζάρ Φρανκ: Ο καταραμένος κυνηγός, συμφωνικό ποίημα. Σεργκέι Ραχμάνινοφ: Ραψωδία σε ένα θέμα του Παγκανίνι. Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ: Σεχραζάτ, συμφωνική σουίτα. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016. 

Eξαιρετικά ενδιαφέρουσα και συναρπαστική μπορεί να θεωρηθεί η συναυλία που έδωσε η Φιλαρμονική του Βερολίνου στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής, την Κυριακή 16 Οκτωβρίου, υπό τη διεύθυνση του Ρώσου – από τη βόρειο Οσσετία – αρχιμουσικού Τουγκάν Σοχίεφ, σε συνέχεια τριών συναυλιών με το ίδιο πρόγραμμα και σύνθεση που είχαν δοθεί στο Βερολίνο.

Στην γαλλική ξεκαρδιστική κωμωδία του Francis Veber, “Δείπνο ηλιθίων” (Le Dîner de Cons) μια παρέα φίλων οργανώνει κάθε εβδομάδα ένα μάλλον παράξενο παιχνίδι: Ένα διαγωνισμό για το ποιος θα φέρει προσκεκλημένο στο τραπέζι τον πιο ηλίθιο που εν αγνοία του θα διασκεδάσει την ομήγυρη. Ο πρωταθλητής ανοησίας, που γελοιοποιείται χωρίς να το καταλαβαίνει, προσφέρει με την παρουσία του ένα σπαρταριστό θέαμα. Το χαρακτηριστικό της ζώσας ατραξιόν ανοησίας είναι ότι δεν παίρνει χαμπάρι πως βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Γελάει και αυτός με την ψυχή του σαν ο ηλίθιος της παρέας να ήταν κάποιος άλλος.

Αυτές τις μέρες, η πιο σταθερή από τις τρεις εξουσίες, η δικαιοσύνη,  εκμαυλίζεται θεσμικά, με τρόπο πρωτόγνωρο και ταχύτατο. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, θεωρεί ότι θεράπευσε το Δίκαιο όλη του τη ζωή. Αλλά έμελλε να το συντρίψει στα χέρια του με σαιξπηρικό τρόπο.

Μετά την υπόθεση Ρίχτερ, πληροφορούμαστε για ακόμα ένα περιστατικό όπου η ιστορική έρευνα διώκεται και ο ιστορικός ερευνητής αναγκάζεται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ακόμα μια δυσάρεστη πτυχή της περιβόητης ελληνικής ιδιαιτερότητας.

Ποιες είναι οι δυνάμεις που, υπό την καθοδήγηση αμερικανών στρατιωτικών, συμμετέχουν στη μάχη της Μοσούλης; Είναι η μάχη που ήδη διεξάγεται με σφοδρότητα ο νυν υπερ πάντων αγών του Ισλαμικού Κράτους; Και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της στο Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία, αλλά και στην Ευρώπη, που ζει στη σκιά του φόβου της ισλαμιστικής τρομοκρατίας;

Στα θερινά σινεμά απολαύσαμε την ταινία του Γούντυ Άλλεν όπου η υψηλή τάξη είχε κυλήσει στο βούρκο της παρανομίας και των εκβιασμών. Λάμψη και διαφθορά μαζί. Café Society την ονομάζουν περιπαιχτικά. Εμείς δυστυχώς εξελληνίζουμε την χολυγουντιανή διαφθορά στις δικές μας αισθητικές προσλαμβάνουσες: Φραπέ society θα την αποκαλούσα.