“ Ναί ο Πέτρος Κουτσιαμπασάκος πάνω από όλα ήταν ένας φίλος καί γείτονας. Τον γνώρισα από τον αδελφό του Δημήτρη. Συναντιώμαστε στον Οικονόμου σε ταινίες σε ματς που έπαιζε η τηλεόραση. Πρίν φύγει έτσι ξαφνικά. Είχαμε βάλει ένα στοίχημα για ένα παλιό κτήριο στην Ομόνοια πού τώρα δεν υπάρχει αν ήταν το Κοτοπούλη ή κάποιο άλλο. ΔΕΝ προλάβαμε να το ξεκαθαρίσουμε. Εγώ εκείνη την περίοδο έγραφα κρυφά δεν τολμούσα να του τα δείξω. Καί γι'αυτό λυπάμαι νομίζω θα με είχε βοηθήσει πολύ στις επόμενες εκδόσεις μου. Λείπει σαν αληθινό στήριγμα ζωής. Είναι εκπληκτικό πώς σε μια από τις αδημοσίευτες ιστορίες του αναφέρεται στον θάνατο που ήρθε νά τόν πάρει.
Θα άφηνα αυτό:
Η Ξεχασμενη συγκίνηση των ψυχών,
σιγομουρμουρίζουν
χαίρονται που μας ακούν
ανασαίνουν στη θύμηση μας
ζωντανεύουν στα βαθιά
ακατέργαστα όνειρά μας
Μας θυμούνται τους θυμόμαστε περιδιαβαίνοντας το λίκνο
του σύμπαντος. ”
