Υπέρ ιδιωτικών πανεπιστημίων

Ποια ζητήματα που άπτονται της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης αντιμετωπίζει το νομοσχέδιο, το οποίο ήδη δόθηκε στη διαβούλευση; Πρωτίστως, προβλέπει λεπτομερώς το θέμα της μορφής των ιδρυμάτων που μπορούν να ιδρυθούν στην Ελλάδα. Κι αυτά δεν μπορεί να είναι αυτοτελείς εκπαιδευτικοί οργανισμοί. Ώς την κατάργηση του άρθρου 16 (αν ποτέ γίνει δυνατή), τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα –που καθορίζονται με αυστηρές προδιαγραφές, κτιριακές, υποδομών και εκπαιδευτικές– θα είναι αποκλειστικά παραρτήματα ξένων.

Αυτό μπορεί να φαντάζει μικρό αλλά είναι ένα πρώτο μεγάλο χτύπημα στη σοβιετική αντίληψη που ακόμα κυριαρχεί στην Ελλάδα σχετικά με την εκπαίδευση. Μάλιστα, ακόμα κι αν υποτεθεί ότι μετά την ψήφιση του νόμου δεν θα βρεθούν ιδρύματα να ενδιαφερθούν, ακόμα και τότε θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα για να αποκατασταθεί μια θεμελιώδης αδικία απέναντι σε πρόσωπα με πολύ σοβαρές σπουδές, συχνά με μεταπτυχιακά και πολύ σοβαρά διδακτορικά, που επειδή το πρώτο πτυχίο τους στην Ελλάδα ήταν σε ιδιωτικό κολέγιο δεν τους αναγνωρίζεται κανένας τίτλος και η ελληνική αγορά εργασίας τα αντιμετωπίζει ως απόφοιτους λυκείου. Η αδικία αυτή, στην οποία εμμένουν ακόμα και σήμερα το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα και τα εκείθεν του ΠΑΣΟΚ κόμματα, τιμωρεί όσες και όσους διείδαν ευκαιρία προόδου και κοινωνικής ανόδου στην οικονομική ελευθερία που έχει διαμορφωθεί στον δυτικό κόσμο, υπολογίζοντας όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος είναι οι θεματοφύλακες ενός οπισθοδρομικού συντεχνιασμού, έστω κι αν ο συντεχνιασμός αυτός είναι χωρίς αντίκρισμα – μια που τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων, ασφαλώς με λαμπρές εξαιρέσεις, δεν είναι γερά προσόντα στην ελεύθερη αγορά των επαγγελμάτων, και ιδίως των προβεβλημένων και καλοπληρωμένων θέσεων.

Τέτοιου τύπου αδικίες θα διορθώσει, όταν ψηφιστεί, ο νέος νόμος. Παράλληλα, θα ανοίξει την αγορά – κι είναι καλόδεχτα όσα πανεπιστήμια, έστω και έτσι, έρθουν στη χώρα. Είναι εύλογο, λόγω γλώσσας αλλά και συνθηκών της αγοράς, τα πρώτα παραρτήματα που θα επιδιωχθεί να έρθουν στην Ελλάδα να είναι κυπριακά. Ακόμα κι αν είναι τα μόνα που θα δείξουν ενδιαφέρον, η λειτουργία παραρτημάτων στη χώρα σηματοδοτεί μια τεράστια αλλαγή.

Πριν απ’ όλα, θα αποφευχθεί η οικονομική αιμορραγία για πολλές οικογένειες. Αυτή τη στιγμή, σπουδάζουν 18.000 έλληνες φοιτητές στην Κύπρο. Αν προσθέσουμε τους περισσότερους από τους 9.500 της Βρετανίας, τους 4.000 της Βουλγαρίας, τους 3.000 της Ολλανδίας, βλέπουμε ότι όχι μόνο είναι μια ευκαιρία αναστροφής μιας τάσης για φοιτητική μετανάστευση, με οδυνηρές επιπτώσεις για τη χώρα, αλλά ότι επιπλέον υπάρχει εγχώριο δυναμικό προκειμένου να συντηρήσει τουλάχιστον ένα καλό ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το οποίο δεν θα είναι απλώς ανταγωνιστικό αλλά θα εισαγάγει και πρότυπα φοιτητικής ζωής, που σήμερα δεν υπάρχουν (π.χ. την ιδέα του κάμπους, χώρου που δεν έχει λειτουργήσει στην ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση).

Το πλαίσιο του νομοσχεδίου Πιερρακάκη είναι λογικό, δίκαιο, αναπτυξιακό και, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να λειτουργήσει αναγεννητικά στα εκπαιδευτικά πράγματα της Ελλάδας. Δικαίως οι έλληνες πολίτες –με εξαίρεση όσους είναι αθύρματα ιδεοληψιών– στηρίζουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.