Είναι το νέο επεισόδιο σε ένα κόμμα που διαλύεται με κωμικό τρόπο επειδή εξέλιπε ο βασικός συνεκτικός ιστός που επέτρεψε τη συγκρότησή του: η εξουσία. Η προοπτική της εξουσίας έβγαλε από την ανανεωτική Αριστερά τον ριζοσπαστισμό, η προοπτική αυτή όπλισε τον ΣΥΡΙΖΑ με εχθροπάθεια, αυτή ένωσε τις συνιστώσες, αυτή υπαγόρευσε την πολιτική του ώς το 2015. Για να διατηρηθεί στην κυβέρνηση έγινε ό,τι έγινε μετά το 2015 (κι όταν το πρώτο εξάμηνο του 2015, δέσμιοι των διακηρύξεών τους, τα ανώτατα στελέχη του κινδύνευσαν να υπογράψουν αυτά την κατάρρευση της χώρας, έντρομα υποχώρησαν προσπαθώντας να διαχειριστούν επ’ ωφελεία τους τους λιγοστούς πόρους που είχαν στη διάθεσή τους, αφού ήξεραν να μοιράζουν χωρίς να ξέρουν να παράγουν). Για την εξουσία διευρύνθηκαν με παλαιούς πασόκους, με παλαιά στελέχη του Καμμένου, με μιντιακούς σταρ και με λογής τυχαίους που εντάσσονταν στο κόμμα. Για την εξουσία έφεραν και τον Κασσελάκη, ως αντι-Μητσοτάκη, τον οποίο επέβαλαν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων με μια παρωδία αμεσοδημοκρατικής εκλογής.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, όμως, και ο νέος αρχηγός φάνηκε ότι δεν έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει στην εξουσία, επειδή όχι μόνο δεν ξέρει πώς γίνεται η πολιτική αλλά και διότι εμπιστεύτηκε (ή τον ανάγκασαν να εμπιστευτεί) μερικά από τα πιο τοξικά ή τα πιο πολιτικά άσχετα πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού: τον Πολάκη, τον Παππά, τον ναύαρχο Αποστολάκη, τη Δούρου, τη Ραλλία Χρηστίδου…
Ό,τι έγινε το Σαββατοκύριακο 11 και 12 Νοεμβρίου, συνεπώς, ήταν η τελετουργική επιβεβαίωση της απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Σε αυτή την επιβεβαίωση, ριζοσπάστες θυμήθηκαν τον ριζοσπαστισμό τους, αριστεριστές τον αριστερισμό τους και επαναστάτες την κατεσταλμένη για χρόνια επαναστατικότητά τους. Όλοι αυτοί δεν είπαν το αυτονόητο, ότι αισθάνονται κορόιδα που το κόμμα έπεσε στα χέρια του Κασσελάκη, ότι έχουν ευθύνες που δεν κατάφεραν αυτοί, οι σούπερ πολιτικοποιημένοι, να μην οδηγηθεί το κόμμα τους σε μια ομάδα με επικεφαλής έναν απολύτως απολιτικό, γι’ αυτό άρχισαν να επικαλούνται αρχές και αξίες, τις μεγάλες ιδέες της διαμαρτυρίας και του αντικαπιταλισμού, τη ριζοσπαστική ιδεολογία τους και τις αριστερές παραδόσεις τους.
Οι αποχωρήσαντες της Ομπρέλας και της ομάδας Ευκλείδη Τσακαλώτου, όπως και οι παραμένοντες διαφωνούντες της ομάδας Έφης Αχτσιόγλου (που θα συνεχίζουν να ροκανίζουν τον Κασσελάκη από μέσα, ίσως ευελπιστώντας ότι σύντομα θα αποτύχει και θα τους παραδώσει το κόμμα) ήδη έχουν ετοιμάσει τις ιδεολογικές πλατφόρμες τους με τις οποίες θα αντιπαρατεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη. Είπαν ήδη πολλά επαναστατικά. Απέκρυψαν όμως το πιο σοβαρό: ότι οι ίδιοι και οι ομάδες τους δεν είναι άμοιροι της σημερινής κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κατάσταση αυτή είναι εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο και οι ίδιοι έχτισαν, στο εξουσιαστικό όραμα του οποίου συμμετείχαν.
Είναι κατανοητό ότι η εσωτερική αντιπολίτευση που έμεινε κι εκείνη που αποχώρησε έπρεπε να προσδιοριστούν με σκληρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Να πουν ότι είναι ριζοσπάστες και να σαλπίσουν αναδιάταξη όσων περιμένουν να ξεχυθούν στο μετερίζι του κοινωνικού αγώνα: η πρωτεύουσα μόλις απέκτησε ακόμα μια ομάδα διαμαρτυρόμενων κατά βάση αριστεριστών στο πεζοδρόμιο, μια ελληνική Αριστερά που θέλει να μοιάσει στον Μελανσόν. Κι αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν δεν είναι καθόλου πειστικοί όταν νίπτουν τας χείρας των επιχειρώντας να δείξουν ότι δεν έχουν ευθύνη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν εξαπατούν συνειδητά τους πολίτες, εξαπατούν τους εαυτούς του. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εξαπατά τον εαυτό του. Η Έφη Αχτσιόγλου τον δικό της.
Ο Τσακαλώτος δεν ήταν στο τραπεζάκι της πλατείας Συντάγματος, με τον Βαρουφάκη, με τον Κατρούγκαλο και με τον ανεκδιήγητο Καζάκη (ο οποίος κληροδότησε στο αντιμνημονιακό μέτωπο και στον ΣΥΡΙΖΑ τον Πολάκη); Αυτός δεν ήταν πλάι στον Βαρουφάκη το ανεκδιήγητο πρώτο εξάμηνο του 2015; Αυτός δεν στήριξε το δημοψήφισμα; Και ο Τσακαλώτος και η Αχτσιόγλου δεν ανέχονταν, αν δεν επιδοκίμαζαν, τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, την απαξία και τις απειλές στο κίνημα «Μένουμε Ευρώπη»; Από κοινού δεν ανέχτηκαν τον Καμμένο και το λόγο του, τα στελέχη του και το λόγο τους; Από κοινού δεν επιδοκίμαζαν τη μεθόδευση του Παππά για χειραγώγηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και του Τύπου; Μαζί με εκείνους που έβριζαν και προπηλάκιζαν όσους τους έκαναν κριτική δεν ήταν; Διαμαρτυρήθηκαν ποτέ κάποιοι σημερινοί ιδεολόγοι όταν στο κόμμα τους προσπαθούσαν να κλείσουν εφημερίδες και να απολύσουν συγκεκριμένους δημοσιογράφους; Τι έλεγε ο Πάνος Σκουρλέτης, που τώρα καταγγέλλει τα τρολ, όταν στο διαδίκτυο ξέσκιζαν ανωνύμως με αδιανόητες συκοφαντίες, χαρακτηρισμούς και απειλές βίας διαφωνούντες με τη γραμμή; Είπαν τίποτα για τη μεθόδευση στην υπόθεση Novartis; Είπαν τίποτα για τα συνθήματα τύπου ότι ο Μητσοτάκης γαμ#$%&αι;
Αυτά και πολλά ακόμα ανάλογης πολιτικής χυδαιότητας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν, δεν έγινε τώρα. Όσοι αποχωρούν βιάζονται να φορτώσουν τις ευθύνες σε άλλους, στον Κασσελάκη, και να μείνουν, νομίζουν, άφθαρτοι για νέα ξεκινήματα. Θα ανακαλέσουν από τα βάθη της αριστερής ιστορίας με τα σύμβολα και το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα και ξανά προς τη δόξα θα τραβήξουν. Μπορούν όλοι αυτοί να ξαναβυθιστούν στην αθωότητα; Μπορούν να παρασύρουν ξανά πολίτες, που θα παραβλέψουν ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τέλος μιας εξακολουθητικής απάτης;
Είναι μεγάλο το τραύμα που άφησαν και στην Αριστερά και στη χώρα για να το σκεπάσουν.
