Το ξαναζήσαμε μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τα τρομοκρατικά χτυπήματα στους δίδυμους πύργους, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Σχεδόν αντανακλαστικά, μεγάλη και ιδεολογικά ετερόκλιτη μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης, με μεγάλη επιρροή στα ΜΜΕ και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αναφωνούσε «Καλά να πάθουν», για τους Αμερικανούς. Και επέχαιρε για μια επίθεση κατά της πατρίδας εκατοντάδων χιλιάδων ομογενών μας (κάποιοι θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια των δίδυμων πύργων).
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Ευρύτατες δυνάμεις, επίσης με δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στα ΜΜΕ, που ενισχύεται από τις πολλαπλάσιες ανάλογες φωνές οι οποίες υποστηρίζουν τα ίδια με μεγαλύτερο πάθος, με φανατισμό και με fake news στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταμφίεσαν τη συμπάθεια για τη ρωσική εισβολή σε ουδέτερη ειρηνοφιλία – αγνοώντας, ακόμα μια φορά, τα δεινά των εκεί ομογενών. Κάποιοι «ευαίσθητοι» καλλιτέχνες επέλεξαν την ουδέτερη ειρηνοφιλία (τι ακριβώς εκπροσωπούσε αυτή η στάση, που αναδύθηκε τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, διαβάστε το στο εξαιρετικό άρθρο του καθηγητή Σπύρου Τσουτσουμπή στο ανά χείρας τεύχος). Η κομμουνιστική Αριστερά και η Ακροδεξιά του Βελόπουλου, όμως, δεν μεταμφίεσαν τα πιστεύω τους και δεν έκρυψαν τη ρωσοφιλία τους. Αντίθετα, μεγάλη μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς και, φευ, του ΠΑΣΟΚ, βρήκαν σανίδα σωτηρίας την εμφάνιση στην ελληνική Βουλή του γενναίου και ηθικά δικαιωμένου ουκρανού προέδρου Ζελένσκι, ο οποίος έδωσε το λόγο σε έναν ομογενή μαχητή στην ολοσχερώς κατεστραμμένη Μαριούπολη, ο οποίος συστήθηκε ως Μιχαήλ και δήλωσε ότι μάχεται στο τάγμα Αζόφ. Τους έφτανε, αφού τροφοδοτεί ισχυρισμούς που συμφωνούν με την προπαγάνδα του Πούτιν περί «αποναζιστικοποίησης».
Ορισμένοι, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να κρίνουν φυσιογνωμιστικά τον μαχητή Μιχαήλ, ως εγκληματική περσόνα του ναζισμού, υιοθετώντας τη μέθοδο του ανθρωπολόγου Τσέζαρε Λομπρόζο, η «εγκληματική ανθρωπολογία» του οποίου ανίχνευε στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων στοιχεία του «εγκληματικού μυαλού» τους.
Δεξιοί κι αριστεροί, μαζί, επιχειρούν να απαξιώσουν τον αγώνα των Ουκρανών, του στρατού, των πολιτών και της πολιτικής ηγεσίας, απέναντι σε μια εχθρική επιβουλή, που διαπράττει καταστροφές, εγκλήματα πολέμου και επιδιώκει είτε να κατακτήσει όλη τη χώρα είτε να προσαρτήσει βιαίως τμήματά της. Κάνουν ότι δεν βλέπουν τις καταστροφές, τους νεκρούς αμάχους, τα νεκρά παιδιά, τις κατεστραμμένες υποδομές, τις ισοπεδωμένες πόλεις, τα εκατομμύρια πρόσφυγες – ή επιδιώκουν κυνικούς συμψηφισμούς.
Είναι γνωστή στάση. Δεν εκκινεί από τα γεγονότα και από απαράγραπτες αρχές αλλά από το θυμικό: ποιους συμπαθούν και ποιους αντιπαθούν, με ποιους είναι και ποιους απεχθάνονται. Είναι η ίδια στάση που έκανε τους ίδιους κύκλους να είναι με τον Μιλόσεβιτς, να χαίρονται με το πλήγμα στην καρδιά της Αμερικής, να επιδιώκουν την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού και να ψάχνουν εναλλακτικές συμμαχίες στη Ρωσία ή στην Κίνα τα χρόνια της χρεοκοπίας, των «Αγανακτισμένων» και των κυβερνήσεων Τσίπρα-Καμμένου…
Είναι στάση βαθιά αντιδυτική. Στάση μιας μερίδας της κοινωνίας που μπορεί κάθε φορά να επιλέγει πολιτικά τη Δύση για να επωφεληθεί απ’ αυτήν, όμως συναισθηματικά και πολιτισμικά αισθάνεται ξένη προς αυτή. Και την υπονομεύει, ταυτιζόμενη με το αφήγημα που υπόσχεται την καταστροφή της.
Την καταστροφή του πλαισίου των ελευθεριών και της δημοκρατίας. Και ουσιαστικά την επιστροφή σε έναν χομπσιανό, ολοκληρωτικό μεσαίωνα.
