Αν συνυπολογίσει κανείς τη γλώσσα και την ακροδεξιά ακαμψία των περί τα επικοινωνιακά συνεργατών και συνεργατριών του πρωθυπουργού, τις εθνοθρησκευτικές σχεδόν φονταμενταλιστικές αναφορές διαφόρων καθώς και τις συντεχνιακές επιλογές των κυνικών εκ των στελεχών των υπουργείων και του κράτους, δεν θέλει και πολύ να συμπεράνει ότι μέρος του προσωπικού που μας κυβερνά είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συνειδητοί ακροδεξιοί εθνικόφρονες και στη χειρότερη ένα προσωπικό που περιμένει πώς και πώς τη στιγμή που το κράτος θα ξαναγίνει λάφυρο για να χτιστούν πολιτικές καριέρες. Αν προστεθεί, μάλιστα, στο λογαριασμό ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε ο Αντώνης Σαμαράς έναντι των δανειστών και εταίρων μας όσο καιρό, μετά την εκδήλωση της κρίσης, ήταν στην αντιπολίτευση, τρόπος εξαιτίας του οποίου απελευθερώθηκαν και απέκτησαν υπόσταση δυνάμεις που ομνύουν από την απόλυτη ευήθεια μέχρι την απόλυτη εθνικιστική βαναυσότητα, η απέχθεια για το κυβερνητικό μόρφωμα μεγαλώνει.
Γιατί, όμως, παρ' όλη την απέχθεια, παρά την αγανάκτηση για δηλώσεις, αποφάσεις, παραλείψεις, υπαναχωρήσεις και πολιτικά ατοπήματα, η ελληνική κυβέρνηση είναι ακόμα ανεκτή από πολίτες που, σε κανονικές συνθήκες, δεν θα άντεχαν ορισμένα από τα στελέχη τους ούτε ζωγραφιστά να τα βλέπουν; Η απάντηση είναι στον αντίποδα της απάντησης που έδωσε στο ίδιο πρόβλημα η ΔΗΜΑΡ όταν αποχώρησε από την κυβέρνηση, συμβάλλοντας να γίνει πιο ακροδεξιά, και είναι απλή: διότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η κυβέρνηση που έχει αποκαταστήσει επικοινωνία και συνεργάζεται με τους εταίρους και δανειστές μας, τη μοναδική ελπίδα της χώρας να συρθεί έξω από το βάλτο που λιμνάζει. Και διότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι αμφίβολο αν θα βρισκόταν άλλη κυβέρνηση, πέραν αυτής της κοντόθωρης, ελλαδοκεντρικής, επαρχιώτικης και ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά, οποιασδήποτε ιδεολογικής σύνθεσης, που θα μπορούσε να συνεχίσει αυτό το έργο.
Δεν θα μπορούσε να είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή, εν πάση περιπτώσει, ένα σχήμα με κεντρικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, μεγάλα τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προοδευτικοί άνθρωποι, έχουν αγωνιστεί για τα δικαιώματα, έχουν συμβάλει στην κουλτούρα, πολλοί είναι αντικληρικαλιστές, πολλοί πιστεύουν στην Ευρώπη χωρίς προαπαιτούμενα (αν είσαι όντως Ευρωπαίος, αν δηλαδή πιστεύεις στην υπέρβαση του κράτους έθνους και στην ανοιχτή κοινωνία, τη συνδιαμορφώνεις) και πολλοί, επίσης, δεν συμμερίζονται την εθνικοφροσύνη. Μπορεί, όλοι αυτοί, να είναι περισσότεροι από όσους τους καλύπτουν ο εθνικολαϊκισμός, ή ο μπολσεβικισμός, ή ο χωριστικός λόγος του "ή εμείς ή αυτοί", ή ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του μίσους που αναπτύσσεται όλο και πιο πολύ, ή ακόμα και η συμπάθεια σε πρακτικές βίας και στους αριστερούς τρομοκράτες... Γιατί να μην επιδιώξουμε μια λύση ΣΥΡΙΖΑ;
Η απάντηση είναι απλούστατη. Διότι το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ, μήνες τώρα, δεν έχει καταφέρει να αποσαφηνίσει τη φυσιογνωμία του. Διότι αρνείται συστηματικά τον συστημικό ρόλο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον μόνο ρόλο που εξασφαλίζει κατ' αρχάς τη θεσμική συνέχεια του κράτους και κατ' αρχήν την αδιατάρακτη σχέση με της Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, η οποία δικαίως είναι καχύποπτη με μια πολιτική δύναμη που ευθύτατα υπόσχεται μονομερή παραβίαση των υφιστάμενων κανόνων. Και διότι ως εναλλακτική δύναμη δεν έχει ένα οικονομικό πρόγραμμα αξιόπιστο, εκτελέσιμο, ακόμα και η καθυστερημένη θέση του Αλέξη Τσίπρα ότι θέλει τη χώρα στο ευρώ δεν έχει γίνει ο αδιαφιλονίκητα κυρίαρχος κομματικός τόπος. (Θα πείτε: είχε η Νέα Δημοκρατία, ή η Νέα Δημοκρατία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ οικονομικό πρόγραμμα; Όχι, αλλά ακριβώς γι' αυτό η συγκυβέρνηση, που ξεκίνησε μη υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος, προκειμένου να σωθεί η χώρα, αλλά και έχοντας στόχο την όσο το δυνατόν μακροημέρευση και εξομάλυνση της κατάστασης, αναζήτησε το οικονομικό επιτελείο εκτός των στενών κομματικών και πολιτικών ορίων της.)
Λίγο καιρό πριν τις ευρωεκλογές, η χώρα μπαίνει ακόμα μια φορά σε περίοδο υπαρξιακής ανασφάλειας. Με οξυμένα τα κοινωνικά προβλήματα, με αυξημένες τις κεντρόφυγες τάσεις προς δυνάμεις που πασχίζουν να εκμεταλλευθούν τη γενική δυσαρέσκεια, προς το παρόν πορευόμαστε προς ένα πολιτικό δίλημμα αφόρητα εκβιαστικό. Στο οποίο, δυστυχώς, οι κανονικοί άνθρωποι, όσοι δεν θα ήθελαν να ρισκάρουν μια νέα εθνική περιπέτεια είναι έτοιμοι να δώσουν την απάντηση: το μη χείρον...
Εκτός εάν τελεσφορήσουν οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση ενός μεγάλου Δημοκρατικού Κόμματος της Λογικής, που θα βοηθήσει πολλούς να απαλλαγούν από ένα δίλημμα τόσο επαχθές...
