Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Στην αρχή του δρόμου του παλιού Αρμπάτ, ο οποίος τώρα πια είναι ο τουριστικός δρόμος της Μόσχας με εκατοντάδες πλανόδιους μικροπωλητές και καλλιτέχνες του δρόμου, έκανε πολύ κρύο. Χιόνιζε κι ένας παγωμένος αέρας ερχόταν από την πλευρά του ποταμού Μόσχοβα και του Κρεμλίνου.

Η Σίμπα, η τρίχρονη περσική γάτα, με κοίταξε απορημένη, βλέποντας να φοράω το βαρύ πανωφόρι μου και το σκούφο, προκειμένου να εγκαταλείψω τη ζεστασιά του σπιτιού και να βγω στο δρόμο.

Το μόνο που απομένει είναι η αποδοχή και η προσπάθεια κατανόησης αυτής της παράξενης, στα όρια της μεταφυσικής, ρωσικής ιδιοπροσωπίας. Η προσπάθεια αξίζει γιατί υπόσχεται ένα μεγάλο ταξίδι σε μια πλούσια πνευματική ενδοχώρα, με ενδιαφέρουσες συναντήσεις, γοητευτικές συζητήσεις, θυελλώδεις αντιπαραθέσεις και κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κρυστάλλινης βότκας.

Τρίτη μέρα στη Ρωσία, ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης επισκέπτεται τον τάφο και το σπίτι του Μπορίς Παστερνάκ. Πρώτη φορά πηγαίνει Έλληνας εκεί, του λένε οι κυρίες που το φροντίζουν...

Οδοιπορικό στα περίχωρα της Μόσχας, μέχρι το σπίτι του συγγραφέα Μιχαήλ Πρίσβιν - που κατάφεραν να το σώσουν οι απόγονοί του, αν και είναι σε ειδυλλιακό σημείο και, συνεπώς, περιζήτητο από την τάξη των νεόπλουτων της νέας εποχής.

Από σήμερα και για μερικές μέρες, καθημερινά, ο συνεργάτης μας Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, που επισκέπτεται τη Ρωσία, θα δημοσιεύει ένα καθημερινό χρονικό της επίσκεψής του. Ο Δ.Β. Τριανταφυλλίδης εστιάζει στην ταυτότητα της αχανούς χώρας αλλά και στην ανάγκη συζήτησης αυτής της ταυτότητας με τις κατακτήσεις του μοντέρνου πνεύματος. [ΤΒJ]

Η κατάρριψη του ρωσικού Su-24 στη μεθόριο της Συρίας με την Τουρκία, δεν είναι απλά ένα «δυσανάλογο χτύπημα - απάντηση» της δεύτερης στην «κάθοδο» της πρώτης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Δηλώνει την ανατροπή ενός ολόκληρου μοντέλου σχέσεων μεταξύ των δύο πρώην αυτοκρατοριών, της Ρωσο-Σοβιετικής και της Οθωμανικής-Κεμαλικής.

 Και τώρα ήρθε η ώρα κι η στιγμή εκείνη, την οποία όλοι απεύχονταν και απέφευγαν να θέσουν και, κατά την οικεία στον Νεορωμιό τακτική, έχωναν κάτω από το χαλί στο καθιστικό. Τα γεγονότα των τελευταίων εικοσιτετραώρων στο Παρίσι επιτάχυναν τις διαδικασίες και είναι πλέον αδύνατο να μη συζητηθεί δημόσια και με όρους πολιτικούς το θέμα της ασφάλειας –ατομικής και δημόσιας– ως κοινωνικό αγαθό.

Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα τράνζιτ, μια χώρα σταυροδρόμι, όπου γίνονταν συναντήσεις και οσμώσεις ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών, γλωσσών και αντιλήψεων. Άλλοτε τα κέρδη ήταν μεγάλα και άλλοτε μικρά από αυτές τις συναντήσεις, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ζημιές ήταν τόσο βαριές ώστε για να ανακάμψουν οι τοπικές κοινωνίες να περάσουν αιώνες. Στη φάση που ζούμε, πάντως, τα γκέτο εθνοτήτων που δεν υιοθετούν τις δικές μας αντιλήψεις για τη ζωή βρίσκονται όχι στα προάστια αλλά στο κέντρο της Αθήνας, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη Βουλή.  

Με βλέμμα θαυμαστικό, διαπορών, διαβάζει κανείς τις ειδήσεις περί διορισμού καθαριστριών στα δικαστήρια, ενώ την ίδια στιγμή άνθρωποι δημιουργικοί που έχουν προσφέρει στην ελληνική κοινωνία αναγκάζονται, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής καχεξίας να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους με φαρμακωμένη την καρδιά.