Iωάννης Α. Ζαγγανάς
Καθηγητής αγγλικών.
Η γυναίκα στη φωτογραφία ονομάζεται Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην τη μάθει κανείς, αλλά ένας για να τη γνωρίσει. Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι ο τελευταίος.
Ξυπνώ νωρίς, έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν θα έχανα την ομιλία Ανδρουλάκη η οποία θα εκφωνούνταν από το βήμα εάν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος είχε δικαίωμα να αγορεύσει. Και εκεί εντοπίζεται η πρώτη αδυναμία του.
Αφορμή για όσα διαβάσετε αποτέλεσε η αυτάρεσκη αυτοαναφορά του πρώην πρωθυπουργού ότι αυτός είναι «αυτοδημιούργητος». Πιστεύω πως πρόκειται για έναν όρο τόσο εγωιστικό όσο και κενό σημασίας, μια και περιγράφει κάποιον που απλά δεν υπάρχει. Και φυσικά μόνο στη μεταφορική διάσταση, επειδή κυριολεκτικά αυτοδημιούργητος δεν είναι ούτε ο Τζήζας, σε βαθμό που οι δύο «πηγές» για τη δική Του δημιουργία να διαφωνούν. Αλλά στο θέμα μας.
Ως γνωστόν, πριν απαχθεί από τη νέα θρησκεία, ο όρος εκκλησία οριζόταν ως συνάθροιση σώματος πολιτών για δημόσιο πράγμα.
Οι αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ είναι πολλαπλάσια σπουδαιότερες από την κοινοβουλευτική ή τη δημοσκοπική δύναμη του κόμματος. Και αυτό επειδή σε επίπεδο θεσμών και δημοκρατικής τάξης η χώρα παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα με ένα κόμμα, «το ένα Κόμμα», που ομνύει καταστατικά ευθέως στη δικτατορία του προλεταριάτου, και από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι γνωστό πως στις τάξεις του υπάρχουν δεκάδες βουλευτές οι οποίοι –για να το θέσω κομψά– δεν θα συνυπέγραφαν υπέρ της δημοκρατίας ως το καλύτερο διαθέσιμο πολίτευμα.
Από χθες που συνέβη το περιστατικό με την Ολλανδή «δημοσιογράφο» Ίνγκεμπορ Μπέουχελ, η οποία κέρδισε τα εισαγωγικά στην ιδιότητά της, ήξερα πως μία από τις μικρές χαρές της επόμενης μέρας θα ήταν να διαβάσω το σχετικό άρθρο στην Αυγή.
Από χθες που είδα τον Τζανακόπουλο να κάνει αυτές τις δηλώσεις -που θα ζήσει να τις υποφέρει για πολλά χρόνια- (δείτε τις στο τέλος αυτού του σημειώματος) μια βεβαιότητα γεννήθηκε μέσα μου και η χαρακτηριστική λάμψη μιας ανάμνησης μου έφερε γέλια τρανταχτά.
Στο πεδίο της γεωπολιτικής, η ασφαλέστερη ένδειξη επιτυχίας μιας κίνησης είναι η αντίδραση του αντιπάλου. Και σήμερα, στην Άγκυρα, αφρίζουν. Έχουν ενοχληθεί τόσο σφοδρά που δεν μπαίνουν καν στον διπλωματικό κόπο να το κρύψουν. Διότι ορθώς αποτιμούν την τεράστια σημασία τής από χθες επικυρωμένης από τη Βουλή των Ελλήνων στρατιωτικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Αντιλαμβάνονται πως με αυτήν στο τραπέζι τα πράγματα αλλάζουν άρδην στην γειτονιά της «θάλασσάς μας».
Με αφορμή τη σημερινή 4η Οκτωβρίου, που υποτίθεται πως την έχουμε θεσμοθετήσει για τον εορτασμό των πλασμάτων του ζωικού βασιλείου, η διατύπωσή της με βρίσκει να διαφωνώ πλήρως επειδή υποκριτικά αναφερόμαστε σε αυτά με τον εγωισμό και την αλαζονεία που ο χριστιανισμός –στην περίπτωσή μας– έχει διδάξει αμέτρητες γενιές.
Λίγες είναι οι ιστορικές ημέρες, η ιστορικότητα των οποίων δεν περιμένει την απόσταση του χρόνου για την θεώρησή τους. Σήμερα είναι μια τέτοια ημέρα. Η χώρα συνάπτει συμφωνία με την στρατιωτικά ισχυρότερη δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και την πιο παραδοσιακή της σύμμαχο από σύστασης του ελληνικού κράτους.