Θα ’θελα να προσθέσω λίγα λόγια για τη σχέση του Σεφέρη με την ελληνική ιστορία γενικότερα. Σύμβολά του είναι η τραγική φωνή της Κασσάνδρας, ο μόχθος των Αργοναυτών, η ειρωνεία του Σωκράτη, όπου η ιστορία σαν παρελθόν συμπλέκεται με τον μύθο, αλλά και με την κατοπινή και τη σημερινή μοίρα του ελληνισμού. Και η μοίρα αυτή έχει μυστικές παραλλήλους με τη μοίρα του ανθρώπου, είτε του ίδιου του ποιητή, είτε του κάθε ανθρώπου που αποζητά εναγώνια το νόημα της ζωής του. Έτσι, πολλοί στίχοι του Σεφέρη μπορούν να διαβαστούν σε πολλά επίπεδα, το ατομικό, το εθνικό, το πανανθρώπινο. Αυτόν τον ελληνισμό με τα εξώχρονα σύμβολά του, τον μελέτησε ο Σεφέρης με πάθος σ’ όλη τη γεωγραφική του έκταση. Σε τούτο τον βοήθησε το διπλωματικό του επάγγελμα. Το εθνικό σύνολο το ένοιωθε ο Σεφέρης, με τις βαθύτατα δημοκρατικές πεποιθήσεις του, μονάχα σαν σύνολο ελεύθερων πολιτών. Για τούτο, όσοι τον ήξεραν δεν δοκίμασαν καμιά έκπληξη για τη στάση του τα τελευταία χρόνια. Όπως τον καιρό του πολέμου και του Κυπριακού, την υπαγόρευσαν η αλύγιστη περηφάνια του πνευματικού δημιουργού, η βαθειά πίστη του πολίτη στον νόμο της ελευθερίας και η οργή του τίμιου ανθρώπου για ό,τι έθιγε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτά μας έδωσαν τον αγωνιστή που θρηνήσαμε όσο και τον ποιητή, την ώρα του θανάτου του. «Θα γίνει η ανάσταση μιαν αυγή – πώς λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή – θα ξαναγίνει το πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη∙ είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». Και ο σπόρος που πεθαίνει, σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή, είναι ο μόνος που αποφέρει πολύν καρπό.
(Από ρεπορτάζ του Βασίλη Πλάτανου, Τα Νέα, 23/11/1971)
Περισσότερα για τη σχέση Ρούφου - Σεφέρη: https://booksjournal.gr/kritikes/logotexnia/4040-o-seferis-tou-rodi-royfou
