Με αφορμή την αναφορά του περιοδικού στη νέα βιογραφία του Φραντς Κάφκα (TheBooks’ Journal, τχ. 37) και στο πλαίσιο μιας δικής μου εργασίας για τον συγγραφέα, που αφορούσε τα έργα του Μεταμόρφωση, Στην αποικία των τιμωρημένων, και το αριστούργημά του, τη Δίκη, διαβάζοντας περισσότερα για κείνον, στο κείμενο του Μίλαν Κούντερα «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται», δημοσιευμένο στο περιοδικό Ο Πολίτης, τχ. 39, Γενάρης 1981, , ανακάλυψα κάτι που αγνοούσα.
Αμέσως μετά το πραξικόπημα της Πράγας, το 1948, οργανώθηκε μια ανελέητη εκστρατεία ενάντια στον κοσμοπολιτισμό και τον πολιτισμό της Δύσης.
Τότε όλη η αφρόκρεμα της τσεχοσλοβακικής διανόησης αποσύρθηκε στον εαυτό της. Παραδείγματα, ο Γιαν Μουκαρόφσκι, ο Βλαντιμίρ Χόλαν και άλλοι πολλοί.
Ωστόσο, όσοι είχαν απαγορευθεί, ξαναήρθαν στο προσκήνιο τη δεκαετία του 1960. Ο μεγαλύτερος πόλεμος στα διανοητικά χαρακώματα, αυτός ο πόλεμος πολιτισμών στην ουσία, έγινε με αφορμή τον Κάφκα. Το 1963, οι τσέχοι διανοούμενοι αποκατέστησαν σε έναν πύργο της Βοημίας αυτόν τον απαγορευμένο συγγραφέα.
Οι Ρώσοι, στα κείμενά τους που δικαιολογούν την εισβολή το 1968, αναφέρουν ως κύρια ένδειξη «ανυπακοής κι αντεπανάστασης» αυτή την αποκατάσταση του καταραμένου συγγραφέα...
