Αριστερά
Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέταςH Αριστερά και η βία
50 χρόνια μεταπολίτευση: η Τρομοκρατία, οι Αγανακτισμένοι, η Μαρφίν και η κουλτούρα των καταλήψεων. Τεύχος 151
Ζακ Ζυλλιάρ (1933-2023): Ρεπουμπλικανός, αριστερός, καθολικός
«Στο διοικητικό συμβούλιο του εαυτού μου, υπάρχει ένα 24% παραδοσιοκράτη, ένα 24% ελευθεριακού πνεύματος και ένα 52% σοσιαλδημοκράτη»[1]. Ο λιτός αυτοχαρακτηρισμός του Ζακ Ζυλλιάρ ίσως είναι εύγλωττος και επαρκής για έναν άνθρωπο που ανήκε, κατά τον ίδιο, στην Αριστερά σχεδόν μέχρι το τέλος του. Ιστορικός, πανεπιστημιακός, συγγραφέας, αρθρογράφος, συνδικαλιστής, ο Ζακ Ζυλλιάρ, που πέθανε στο Παρίσι στις 8 Σεπτεμβρίου 2023 σε ηλικία 90 ετών, διέγραψε βίο που συμπίπτει, αλλά και τέμνεται, με την πορεία και τις περιπέτειες της μεταπολεμικής Γαλλίας.
Αριστερά: μύθοι και πραγματικότητες
Jacques Julliard, Οι Αριστερές της Γαλλίας. Ιστορία, πολιτική και φαντασιακό, 1762-2012, μετάφραση από τα γαλλικά: Χριστίνα Σαμαρά, επιστημονική επιμέλεια: Δημήτρης Αντωνίου, Πόλις, Αθήνα 2015, 928 σελ.
Μία, δύο, τρεις, τέσσερις Αριστερές. Οι κουλτούρες της χειραφέτησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης γέννησαν διάφορα ιδεολογικά ρεύματα που, όπως αποδείχθηκε ιστορικά, δεν κινήθηκαν όλα στην κατεύθυνση του πολιτικού φιλελευθερισμού ή δεν είδαν όλα με τον ίδιο τρόπο την αντίληψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο Ζακ Ζυλλιάρ περιγράφει τις διάφορες εκδοχές της Αριστεράς στην ιστορική εξέλιξη – που δεν ήταν πάντα δύναμη κοινωνικής προόδου και ελευθερίας. Αναδημοσίευση από το τεύχος 64 του Books' Journal, Μάρτιος 2016. [ΤΒJ]
Μικρή, έντιμη και ουδέτερη Ελλάδα;
Η ιδέα της «ουδετερότητας» από την ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο ώς τη σημερινή Ρωσία. Αναδημοσίευση από το τεύχος 129.
Περί ακραίου Κέντρου
Το ακραίο Κέντρο δεν αφορά την κοινωνική ή την οικονομική ατζέντα αλλά τη θεσμική και ιδεολογική αντιμετώπιση μιας Αριστεράς που έχει με τον καιρό γίνει αντιδραστική δύναμη. Άρθρο παρέμβασης από τον καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη.
Το τέλος της παγκοσμιοποίησης (ή: Ζήτω ο Πούτιν!)
Κάτι που εξηγεί την ανοχή και την κατανόηση της Αριστεράς προς τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και δεν αναφέρομαι στη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αλλά στην κομμουνιστική, στη ριζοσπαστική Αριστερά, εκείνη της Ανατροπής και όσους την ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι και το γεγονός που επισημαίνεται από πολλούς, ότι δηλαδή η ρωσική πολεμική επέμβαση σημαίνει –προς το παρόν– και το τέλος της παγκοσμιοποίησης.
Πολιτικές αφετηρίες, ταξίδια και προορισμοί
Νίκος Διακουλάκης, Σπύρος Καβουνίδης, Νίκος Κουτρέτσης, Γιάννης Μαρούκης, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Λάμπης Ντόλκας, Βασίλης Στεφανής, Δημήτρης Ψυχογιός, Διαδρομές, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2021, 288 σελ.
Οκτώ κείμενα απολογισμού και αυτογνωσίας από ισάριθμα πρόσωπα με ενδιαφέρουσες πολιτικές διαδρομές, στην αντιδικτατορική πάλη, σε εκδοχές της δημοκρατικής Αριστεράς και στη διεκδίκηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της Ευρώπης. Τι μένει από μια τέτοια πορεία; [ΤΒJ]
Να μπει κανείς στο Κόμμα – ή να μην μπει;
Walter Benjamin, Ημερολόγιο Μόσχας, επιμέλεια πρωτοτύπου - σημειώσεις: Γκάρι Σμιθ, μετάφραση από τα γερμανικά: Έμη Βαϊκούση, πρόλογος Γκέρσομ Σόλεμ, επίμετρο: Κώστας Καλφόπουλος, Καστανιώτη. Αθήνα 2021, 268 σελ.
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ταξίδεψε στη Μόσχα στις 6 Δεκεμβρίου 1926 και παρέμεινε εκεί μέχρι την 1η Φεβρουαρίου 1927. Τρεις θεωρούνται οι λόγοι για το ταξίδι του αυτό: Για να δει και να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη γυναίκα που αγαπά, την Άσια Λάτσις. Για να αποφασίσει αν θα μπει στο γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα. Και για να δει από κοντά την οργάνωση της εξουσίας και της καινούργιας κοινωνίας της Μόσχας, καθώς και να εξερευνήσει αν μπορεί να συνεργαστεί με ρωσικά έντυπα.
Ο Αναγνωστάκης για τον Δεσποτίδη
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΒΟΟΚS' JOURNAL - τχ. 83
Στη μικρή αναφορά στον Δημήτρη Δεσποτίδη, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 81 του Books’ Journal (περιείχε σελίδες για τον Μανόλη Αναγνωστάκη), δεν είχε περιληφθεί η μαρτυρία του ποιητή ο οποίος, πολλές φορές στο παρελθόν, αναφερόταν με ιδιαίτερη αγάπη στον παλιό συμμαθητή του. Ήξερα ότι είχε δημοσιεύσει κάποτε ένα σχετικό κείμενο αλλά, όπως διαπίστωσα όταν το εντόπισα, ήταν δυσεύρετο γιατί δεν έφερε τίτλο και είχε σχεδόν κρυμμένη την υπογραφή του.
ΠΑΣΟΚ, ανάχωμα σε δημοκρατικά ελλείμματα
Οι αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ είναι πολλαπλάσια σπουδαιότερες από την κοινοβουλευτική ή τη δημοσκοπική δύναμη του κόμματος. Και αυτό επειδή σε επίπεδο θεσμών και δημοκρατικής τάξης η χώρα παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα με ένα κόμμα, «το ένα Κόμμα», που ομνύει καταστατικά ευθέως στη δικτατορία του προλεταριάτου, και από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι γνωστό πως στις τάξεις του υπάρχουν δεκάδες βουλευτές οι οποίοι –για να το θέσω κομψά– δεν θα συνυπέγραφαν υπέρ της δημοκρατίας ως το καλύτερο διαθέσιμο πολίτευμα.