Andreas Umland
Αναλυτής στο Stockholm Center for Eastern European Studies (SCEEUS) του Σουηδικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων. Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου-Mohyla Academy. Υπήρξε ερευνητής, υπότροφος και διδάσκων πολλών Πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων και είναι υπεύθυνος των σειρών βιβλίων "Soviet and Post-Soviet Politics and Society" και "Ukrainian Voices" του εκδοτικού οίκου Ibidem Press.
Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είχε αρχίσει τον Φεβρουάριο του 2014
Τρεις παρανοήσεις σχετικά με την πρώτη εισβολή της Ρωσίας στη νότια και την ανατολική Ουκρανία
Από τη Julia Kazdobina, τον Jakob Hedenskog και τον Andreas Umland
Γιατί η διπλωματία δεν μπορεί να τερματίσει τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο
Έξι εμπόδια για διαπραγματεύσεις και σύναψη ειρήνης μεταξύ Κιέβου και Μόσχας
Οι πλείστοι παρατηρητές του ρωσοουκρανικού πολέμου συναινούν στο ότι αυτός πρέπει να τερματιστεί το συντομότερο δυνατό. Οι περισσότεροι Ουκρανοί δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν περισσότερο. Σήμερα, επίσης πολλούς Ρώσους, υποψιάζεται κανείς, δεν θα τους πείραζε να σταματήσει το μακελειό. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει ακόμη, και πιθανότατα δεν θα υπάρξει σύντομα, ένα διαπραγματευτικό φινάλε στον εν εξελίξει πόλεμο;
Γιατί ο Πούτιν έχει εν μέρει ήδη κερδίσει
Από το 2014, η Μόσχα –παρά τη σχετική αποτυχία της στην Ουκρανία– έχει αλλάξει τον κόσμο προς όφελος του ρωσικού και μη ρωσικού αναθεωρητισμού.
«Πουτινισμός» μετά τον Πούτιν; Πώς το πρόβλημα διαδοχής της Ρωσίας καθιστά το μέλλον της αβέβαιο
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να παραμείνει πρόεδρος της Ρωσίας ώς το 2030. Θα μπορούσε, μετά την αλλαγή του Συντάγματος της Ρωσίας το 2020, να παρατείνει ακόμη περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία. Φαίνεται, ωστόσο, απίθανο να βρίσκεται ακόμη στην εξουσία σε 10-12 χρόνια. Έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές ιδιοτροπίες έως τώρα ώστε να αναμένει κανείς μια μακρά γεροντοκρατική διακυβέρνηση υπό τον ίδιο και την παρέα του.
Ο Ντούγκιν και ο πόλεμος
Γιατί είναι απαραίτητες οι ζώνες απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία
Πώς η βοήθεια στην Ουκρανία προκειμένου να διαφυλάξει τα νώτα της διασφαλίζει τέσσερα τουλάχιστον εθνικά συμφέροντα δυτικών και μη χωρών
Πρέπει να πιεστεί το Κίεβο ώστε να ανταλλάξει γη με ειρήνη;
Το στρατηγικό δίλημμα της Δύσης για την προώθηση της ρωσο-ουκρανικής συμφιλίωσης
Η ρωσική ένοπλη επίθεση κατά της Ουκρανίας και η γενοκτονική εκστρατεία κατά του ουκρανικού έθνους δεν μπορούν να ανατραπούν πλήρως με μη στρατιωτικά μέσα. Δεν υπάρχει επομένως άλλος τρόπος από το να αντιμετωπιστεί η βία με βία. Αυτό είναι σε πλήρη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, γενικά, και το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ειδικότερα. Οι συμβιβασμοί, οι παραχωρήσεις και οι λοιπές υποχωρήσεις σε ένα κράτος-επιτιθέμενο δεν αποτελούν τρόπο για μια διαρκή ειρήνη στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Μια συμφωνία «γη αντί ειρήνης» θα προκαλούσε μόνιμη ζημιά στη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και στον μελλοντικό κανόνα του διεθνούς δικαίου.
Η άλλη αποκάλυψη του Πριγκόζιν
Τρία ονόματα. τρεις ομολογίες. Ένας Ζιρινόφσκι, ένας Γκίρκιν και ένας Πριγκόζιν - ο τελευταίος γνωστός και πολυσυζητημένος τον τελευταίο καιρό. Σε τι συνίστανται οι ομολογίες τους αυτές και τι αποκαλύπτουν;
Το στρατηγικό δίλημμα του Κιέβου
Η πρόκληση της Κριμαίας για μια ρωσο-ουκρανική εκεχειρία
Αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια έντονη συζήτηση σχετική με τα σενάρια για τον τερματισμό, ή τουλάχιστον το πάγωμα, της επιθετικότητας της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναγνωρίζουν ότι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Κιέβου και Μόσχας μπορούν να γίνουν μόνο έπειτα από μια επιτυχημένη ουκρανική (αντ)επίθεση. Ωστόσο, αναδύεται ένα χάσμα μεταξύ της Ουκρανίας και ορισμένων από τους ξένους εταίρους της όσον αφορά το μέλλον της Κριμαίας. Η πλειονότητα των μη ουκρανικών φορέων χάραξης πολιτικής και διαμόρφωσης τείνει να αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα της αντιστροφής των δύο προσαρτήσεων ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία το 2014 και το 2022.