Ο κόσμος αλλάζει, ραγδαία. Χθεσινοί αντίπαλοι ενώνονται εναντίον του νέου Χίτλερ, καινούργιες συμμαχίες διαφαίνονται, οι μέχρι χτες σίγουροι bullies αρχίζουν να χλωμιάζουν.

Αυτό που γίνεται στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, αυτό που γίνεται παντού, είναι η νίκη της αντίστασης.

Ας κάνει ό,τι θέλει ο Χίτλερ, δεν θα μας παρασύρει εμάς σε ψεύτικες συγκρούσεις. Είμαστε κομμουνιστές εμείς, εμείς έχουμε θεωρία, δεν πάμε όπου να ναι σαν τίποτε τυφλοί οπαδοί. Δεν θέλουμε εμείς ανάμειξη, εμείς κοιτάμε τη δουλειά μας, την ταξική πάλη (τον καιρό του Ρίμπεντροπ - Μολότωφ).

Βάλετε «Πούτιν» στη θέση του «Χίτλερ» και στη θέση τού «κομμουνιστές» κρατήστε το ίδιο, ή βάλετε «Χρυσαυγίτες, ή «Ξανθογενικοί», ή ό,τι όμοιο. Θα χρειαστούν και κάποιες οριακές παρεμβάσεις στο σκεπτικό.

Στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου (Καθημερινή, 20/2/2022)^[1], η πρώιμα εφηβική άποψις περί οικονομίας έχει το ρόλο της: να δηλώσει ότι κάτι τελοσπάντων θέλει να πει η Αριστερά, πως έχει ένα αγαθό όραμα, τι φταίει τώρα αυτή αν οι συνθήκες, κ.λπ.

Ο θάνατος του Χρήστου Σαρτζετάκη έγινε αφορμή να ξανασυζητηθεί βιβλίο του, στο οποίο εκθέτει την άποψή του για την Αριστερά, για τον Εμφύλιο, για την ίδια την λειτουργία των παρακρατικών οργανώσεων.

Πώς λειτουργεί το παλαιό κόμμα της μεταπολίτευσης, πώς αντιδρά στα καθημερινά, αλλά και στα προγραμματικά;

Παράξενη χώρα η Ελλάδα. Μια χώρα όλο νησιά, αλλά από ό,τι φαίνεται, δίχως καθόλου θάλασσα.