Είναι σαν τότε που είχε ξεχάσει τον φάκελο.

Μεσούσης της ανοίξεως κοντεύει να παγώσει η καρδιά μας από τον τρόμο. Ο Αρχηγός του Μεγάλου Κόμματος επικαλείται τον κίνδυνο της επερχόμενης παντοδυναμίας Μητσοτάκη.

Ικανοποίηση – επειδή δρομολογήθηκε πανηγυρικά η επανεκλογή μιας κυβέρνησης άξιας και αποτελεσματικής, ικανής να τα βγάζει πέρα σε εποχή κλυδωνισμών. Προσανατολισμένης, σταθερά και δίχως μισόλογα, προς τη Δύση, πράγμα που ειδικά τώρα μετράει πολύ.

– Μα η ψήφος είναι ελεύθερη και το πνεύμα όπου θέλει πνει, πώς κάνετε έτσι, τα παιδιά της Χρυσής Αυγής θα ακούσουν κι  αυτά τη συνείδησή τους.

Έγκλειστος ναζιστής ηγέτης δεν λέει στους οπαδούς του τι να ψηφίσουν, διότι, όπως αναφέρει, δεν είναι τίποτε πρόβατα για να τα σαλαγήσει.

Θυμίζω –προνόμιο της παλιοσειράς– πως στον πρώτο πόλεμο του κόλπου, και καταμεσίς του πολέμου, ο Πήτερ Αρνέτ του CNN  επισκέφτηκε τον Σαντάμ Χουσεΐν στο ανάκτορό του και του πήρε συνέντευξη. Για τον πόλεμο, φυσικά, και για τα δίκια του μίλησε ο Σαντάμ.

Δεν είναι πως δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Η σχέση με την πτέρυγα Τσαχατζόπουλου του ΠΑΣΟΚ ήταν συνθήκη πολιτικής επιβίωσης του Συνασπισμού. Εκεί προσκολλήθηκε το 3% για να αποκτήσει κάποιαν υπόσταση, αυτή ήταν η ελπίδα του να απευθυνθεί σε κάποια βάση, δραματοποιώντας στο έπακρο την αντίθεσή του προς τον Σημίτη. Στον εκσυγχρονισμό είδε η Αριστερά τον ακραίο εχθρό της: τον κίνδυνο να μείνει χωρίς τον ζωτικό της μύθο, εκείνη την ήττα, την προαιώνια, στον διαρκή εμφύλιο, για την οποία αιωνίως θα ζητάει τη ρεβάνς.

Ό,τι θέλετε αμέσως θα γίνει, με το που θα με ψηφίσετε. Οι μισθοί θα ψηλώσουν σαν τα βλαστάρια της φασολιάς, στο πανεπιστήμιο θα μπαίνετε δίχως βάσεις (και χωρίς εποικοδομήματα), η Τζαμαχιρία μας θα έχει σε όλα και για όλους δίκιο, παντού.

Αν δεν έρθει ο κομμουνισμός, το γυναικείο ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί, καταταγείτε λοιπόν φίλες μου στο κόμμα και μπείτε στον αγώνα – έτσι μας ορμηνεύει του ΣΥΡΙΖΑ ο σοφός.

Διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι από τους πολίτες, ο καθένας όπως μπορούσε, για τη δολοφονία του Ζακ. Θανατηφόρες σωματικές βλάβες, λέει η απόφαση του δικαστηρίου, η ουσία είναι πως τον σκοτώσανε.

Αλλά το να επικαλείται κανείς το ότι συμμετείχε σε εκείνες τις κινητοποιήσεις, σαν στοιχείο του CV του, στοιχείο που προωθεί την σταδιοδρομία του, έχει κάτι το βαθιά απεχθές. Ρίχνει τη σκιά της ιδιοτέλειας σε μια αντίδραση, σε μια πράξη που δεν ήταν. Δεν ήταν για τους περισσότερους από εμάς.

Έχει κάτι το απεχθές. Πολύ πιο απεχθές και από εκείνες τις αναφορές στο "περπάτησε στην Γένοβα" ή αλλού. Οι κινητοποιήσεις για τον Ζακ κάτι σαν προσκύνημα στην Τήνο, για να συχωρεθούν οι αμαρτίες σου, το περπάτημα στη Γένοβα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, για να πιστοποιηθεί ο Χατζηαβάτης σαν αριστερός Χατζής.