"Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης". Η φράση του Μάγιερ κοσμεί την αίθουσα συνεδριάσεων της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Αλλά στην ΕΣΗΕΑ, σήμερα, δεν πιστεύουν (ή, ακριβέστερα, δεν πιστεύει η πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου και δεν πιστεύουν οι συμμετέχοντες στα λεγόμενα πειθαρχικά) στη μεγαλοσύνη της δημοσίευσης, αλλά στο φίμωμα των αντιφρονούντων στην κυβέρνηση και στην αντιμνημονιακή κοινοτοπία. Όμως δεν γίνεται να επιτρέψουμε στις δυνάμεις της ανελευθερίας, της λογοκρισίας, της συκοφαντίας του δημοκρατικού διαλόγου να επιβάλουν τους αυταρχισμούς τους. Μπορούμε και οφείλουμε να τους πολεμήσουμε.

Σε ένα από τα πρώτα φύλλα της εφημερίδας του ΚΚΕ εσωτερικού Α.Α., Η Εποχή, στην τελευταία σελίδα, όπου έγραφαν οι Μπουκάλας, Κοροπούλης, Ξυδάκης και ο υπογράφων, είχε δημοσιευθεί και η παροιμία: "Το μη χείρον βέλτσιστον". Σοφή παροιμία, ισχύει ακόμα - έστω κι αν δεν θα ξαναγραφει στις σελίδες της καλής εφημερίδας.

Ο Γιάννης Καλαϊτζής, γελοιογράφος για χρόνια του Θούριου, της Αυγής, του Αντί, της Ελευθεροτυπίας, της Γαλέρας (ήταν και εκδότης της), της Εφημερίδας των Συντακτών, σχεδιαστής τριών πολύ σημαντικών κόμικς αφηγημάτων, πέθανε σε ηλικία 71 χρόνων.

«Το υλικό της τέχνης είναι η κληρονομιά της απανθρωπιάς. Όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να γιατρέψουν αυτή τη δαιμονική κληρονομιά. Αλλά επειδή δεν είναι θεραπευτές και συγχρόνως επειδή θέλουν, την ώρα που δουλεύουν στο τραύμα, να ανακοινώσουν και στους θεατές τους και στους ίδιους τους εαυτούς τους την πράξη τους, μπερδεύονται, αφαιρούνται, η γιατρειά της δαιμονικής κληρονομιάς τους ξεγλιστράει, και καταντάμε να μην είμαστε παρά αφηρημένοι τραυματιοφορείς». Φράσεις του γλύπτη Γιώργου Λάππα, που πέθανε στις 25 Ιανουαρίου, σε ηλικία 66 χρόνων.

Στις 24 Ιανουαρίου 2012, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος παρασύρθηκε από μηχανάκι στη διάρκεια του γυρίσματος της ταινίας του Η άλλη θάλασσα. Το ίδιο βράδυ, ο σκηνοθέτης πέθανε. Με παγκόσμια απήχηση και ένα ιδιαίτερο, αναγνωρίσιμο προσωπικό γλωσσικό ιδίωμα, είχε προλάβει να γυρίσει πολλές ταινίες κεντρικό θέμα των οποίων ήταν τα ιστορικά συμβάντα – όχι ως αναπαραστάσεις αλλά ως ποιητική. Μάλλον ασυνείδητα, η ποίηση του αγγελοπουλικού έργου έγινε η επίσημη αισθητική της μεταπολίτευσης. Κι αυτό, προφανώς, έχει τη σημασία του. Επετειακή αναδημοσίευση από το Books’ Journal 18, Απρίλιος 2012.

Ο ολετήρ του πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, συνεχίζει το καταστροφικό έργο του. Με απόφασή του, η Ροτόντα της Θεσσαλονίκης αποδίδεται μια φορά το μήνα στην Εκκλησία, για να λειτουργεί ο Άνθιμος. Ο ανυπότακτος Μπαλτάς, τελικά, ο αριστερός μέντορας του πρωθυπουργού, έκυψε τον αυχένα στον παππούλη της πόλης. Όχι τόσο πολλή αριστερά, θα ζαλιστούμε.