Την επαύριο του θανάτου του άρχισε να χτίζεται, όπως συμβαίνει συνήθως, ο «μύθος Σκαρίμπα». Εν μέρει, ζήτημα δικαιοσύνης. Η ιδιαιτερότητα του έργου του δεν ευνοούσε την προσεκτική ανάγνωση και ερμηνεία του, όσο ο Σκαρίμπας βρισκόταν ανάμεσά μας. Και όπως είχε προβλέψει με τον πιο προσωπικό του ήρωα, τον Μαριάμπα, μετά το θάνατό του η πόλη του δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Ως πόλη του πρέπει να εννοηθεί η νοερή πολιτεία των αναγνωστών του. Το κενό που άφησε πίσω του, υπαρκτό και ακόμη μεγαλύτερο σήμερα, αφού το έργο του παραμένει κατ' ουσίαν άγνωστο, δύσβατο και δύσπεπτο στον καταναλωτισμό της εποχής, αυτό το κενό έπρεπε επειγόντως να καλυφθεί. Να οργανωθούν σε ετήσια βάση επιμνημόσυνες τελετές, γιορτές, ημερίδες· να ιδρυθούν σύλλογοι Φίλων, να φιλοτεχνηθούν προτομές, να κηρυχθούν διατηρητέα τα σπίτια όπου έζησε, να προκηρυχθούν βραβεία στο όνομά του, να εκπονηθούν διατριβές· να επιστρατευθούν η αφηγηματολογία του Ζενέτ, η σημειολογία του Σωσσύρ, η φαινομενολογία του Χάιντεγκερ, η ψυχαναλυτική θεωρία του Λακάν, προκειμένου να αναλυθούν και να κατανοηθούν οι καθ' όλα λοξοί, όπως γράφεται κατά κόρον, από το όνομα μέχρι τη γλώσσα και τη συμπεριφορά, ήρωες και ηρωίδες του: ο Σουρούπης, ο Ταχράμψας, ο Χαμόδρακας, η Μύριαμ Χόπκινς Λάι, η Ζαλούχου, η Κελαδή...
Πού πραγματικά βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά ο πληβείος Σκαριμπόγιαννος, ο βραχύσωμος μπάρμπα Γιάννης που «σαν Άτλας», όπως είπε, «σήκωσε στις πλάτες του το βάρος του κόσμου»; Ποιο βάρος; Ποια οικουμενική ενοχή; Την απάντηση τη δίνει, ίσως, ο ίδιος στο μυθιστόρημα (ή νουβέλα) Το Θείο Τραγί. Ο τίτλος δηλώνει τον αμνό, τον θυσιασμένο για τις αμαρτίες των άλλων.
Συμπληρώνονται φέτος 90 χρόνια από τη συγγραφή αὐτού του έργου και 130 από τη γέννηση του οικουμενικού Αγιαθυμιώτη και Χαλκιδαίου συγγραφέα, ποιητή, δραματουργού, καραγκιοζοπαίχτη, χρονικογράφου, εκδότη, δεινού αλληλογράφου και υπερμάχου του περιφερειακού λόγου.
Το αφιέρωμα επιμελείται ο Συμεών Γρ. Σταμπουλού. Το πορτρέτο του Σκαρίμπα στο εξώφυλλο έχει σχεδιάσει ο Αλέκος Παπαδάτος.
