Καλοκαίρι του 1979 στο κατάστρωμα του πλοίου της γραμμής Σκόπελος – Βόλος. Δύει ο ήλιος, ελαφρά η ψύχρα και ο πατέρας μου μιλάει με έναν κύριο με μακριά μαλλιά που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν. Ο κύριος φοράει μπλουτζήν και μακριά μπλε σκούρα πλεκτή ζακέτα και καπνίζει αρειμανίως, όπως και ο πατέρας μου. Χαμογελάει σε μας τα παιδιά και ρωτάει αν μας άρεσε η θεατρική παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου που είχαμε δει στη Σκόπελο την προηγούμενη μέρα. «Πέστε στον Λουκιανό αν σας άρεσε!», λέει ο πατέρας μου. Κάτι ψελλίσαμε, όμως μας έθελγε περισσότερο το κυνηγητό στο κατάστρωμα. Μας έκανε όμως εντύπωση που ο πατέρας μου, δεν μας ζήτησε να προσφωνήσουμε τον συνομιλητή του «κύριο Κηλαηδόνη» αλλά «Λουκιανό». Ίσως πάλι όχι και τόσο: ο Λουκιανός ήταν πιο παιδί από μας τα παιδιά.
Ξέραμε ότι το παιδί με τα μακριά μαλλιά ήταν διάσημος συνθέτης και στιχουργός – τραγουδοποιός όπως μάθαμε να τούς λέμε τα τελευταία χρόνια. Είχε ήδη κυκλοφορήσει τον δίσκο του, τα Μικροαστικά, που τον έκανε γνωστό στο Πανελλήνιο, είχε γράψει τη μουσική για το Θίασο του Αγγελόπουλου. Είχε επίσης αρχίσει να θυμίζει στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό ότι εκτός από την επαναστατική μουσική της Μεταπολίτευσης –τα αντάρτικα, τα πάσης φύσεως θούρια και την αγρίως στρατευμένη τέχνη της εποχής– υπήρχαν ο Αττίκ και ο Κώστας Γιαννίδης, αλλά και το ροκ εν ρολ, η τζαζ και όλη η μουσική της αγαπημένης του δεκαετίας του 1950.
Τότε, ως παιδί που ήμουν, μού φαινόταν φυσικό να γράφει ένας δικός μας συνθέτης «χαρούμενη» δυτική μουσική. Ήταν ακόμη σχετικά πρόσφατος και ο θάνατος του Έλβις Πρίσλεϋ, του “βασιλιά” του ροκ εν ρολ, το καλοκαίρι του 1977, και δεν έβρισκα τίποτε το περίεργο που ένας έλληνας συνθέτης έγραφε και τέτοια, αμερικάνικη μουσική.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι δεν ήταν καθόλου προφανές να σου αρέσει ο Σκοτ Τζόπλιν, το ραγκτάιμ, η τζαζ, τα αμερικάνικα φιλμ νουάρ, αλλά και οι καουμπόικες ταινίες και τα κόμικς, σε μια εποχή που το ταγάρι ήταν στην ημερήσια διάταξη μαζί με τα κάθε λογής παραδοσιακά ελληνικά υφαντά.
Το 1983, έσκασα που ήμουν ακόμη μικρή για να μπορέσω να πάω στο πάρτυ του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη. Μέσα από τις λίγες, θολές εικόνες που μετέδωσε η ΕΡΤ, κατάλαβα ότι οι 70.000 άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί χαίρονταν πολύ και ότι η χαρά τους οφειλόταν πρωτίστως, αν όχι κυρίως, στη μουσική του Κηλαηδόνη και όχι στο δεύτερο ζεστό καλοκαίρι της πασοκικής Αλλαγής. Και τότε και πάντα, σε αντίθεση με τη γνήσια ελληνική μιζέρια, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης υμνούσε τη χαρά της ζωής. Συνυφασμένης με νοσταλγία, γιατί όχι και με θλίψη, αλλά πάντως χαρά.
Συναίσθημα απείρως παρεξηγημένο σε αυτή την χώρα και σε φοβερή έλλειψη αυτόν τον Φεβρουάριο του 2017.
