Ήταν σαν τη σπίθα κρυμμένος στη στάχτη, λέει η καθηγήτρια Λίζυ Τσιριμώκου για τον Δημήτρη Μαρωνίτη, στο νέο τεύχος του Books' Journal. Για να προσθέσει:
Του οφείλουμε έναν ψύχραιμο και νηφάλιο αποχαιρετισμό, δίχως αταίριαστους συναισθηματισμούς· προφανώς, δεν είναι ακόμη της παρούσης: για την ώρα, θυμόμαστε τον άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον φίλο, προσπαθώντας να αραιώσουμε το μαύρο της απώλειας σε καιρούς που σπανίζουν οι δυναμικές, διεγερτικές προσωπικότητες όπως η δική του.
Θαρρώ πως, παρά τη μελαγχολία και τη βαρυθυμία του τα τελευταία χρόνια, στο βάθος πρέπει να ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή που του δόθηκε: κατόρθωσε να βγει έξω από τον περίφρακτο χώρο που του προόριζε μάλλον η ταξική του καταγωγή και να πετάξει με τα δικά του φτερά στους κόσμους της λογιοσύνης, να φανατιστεί με τη γλώσσα και να την κυριεύσει στήνοντας το «μπαρόκ της στέρησής του»[1], όπως του άρεσε να λέει. Ευτύχησε να δημιουργήσει μια σφιχτοδεμένη, πυρηνική οικογένεια, με την Ανθή και τις δυο θυγατέρες του, αλλά και μιαν ευρύτερη με αναρίθμητους φίλους που τους ήξερε αφοσιωμένους και ας γκρίνιαζε συχνά πως τον ξεχνούν. Ασκήθηκε στα έδρανα της γραφής και της ανάγνωσης και με το ίδιο πάθος άσκησε γενιές φοιτητών σε αυτά τα μετερίζια, θεωρώντας τα υποχρεωτική θητεία για τον εαυτό του και για τους άλλους – όσοι θέλουν να λογίζονται «γραμματιζούμενοι». Ισορρόπησε σύμμετρα ανάμεσα στην ασφάλεια του δοκιμασμένου και στην ανασφάλεια του αδοκίμαστου, γυμνάζοντας συνεχώς την ευαισθησία και τη γνώση του, περνώντας από το πείραμα στο πόρισμα με μέθοδο, διαμορφώνοντας λόγο εύχυμο και αποδεικτικό. Δεν βρέθηκε ποτέ αποκομμένος από την καθημερινή ζωή, από τα κοινά, διέσωσε με το κύρος του, όταν χρειάστηκε, την ακαδημαϊκή αξιοπρέπεια και τίμησε την έννοια της ελευθεροφροσύνης σε καιρούς ζόρικους. Όλα τούτα λίγα δεν είναι, μήτε αυτονόητα. [...]
Για τον Δ.Ν. Μαρωνίτη γράφουν: Μαρία Αθανασοπούλου, Λίζυ Τσιριμώκου, Κατερίνα Σχινά, Παντελής Βουτουρής, Ι.Ν. Καζάζης, Γιώργος Καμίνης, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου. Δημοσιεύεται ακόμα μια συνέντευξη του εκλιπόντος που είχε παραχωρήσει στην Κατερίνα Σχινά και στον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου.
[1]Βλ. συνέντευξή του στη Μαρία Στασινοπούλου, Διαβάζω, 130 (6/11/1985) και Λίζυ Τσιριμώκου, «Παράθυρα στον μέσα χώρο», Εσωτερική ταχύτητα, Άγρα, 2000: «Μέσα από αυτή την αίσθηση στέρησης, από την οποία δεν έχω απαλλαγεί ώς τώρα, θα πρέπει κανείς να αναγνωρίσει και αυτό που μοιάζει στο ύφος μου με μπαρόκ. Προς εξήγηση θα έλεγα ότι δεν πρόκειται για μπαρόκ άνεσης (διότι υπάρχει και μπαρόκ άνεσης), είναι –επιμένω– μπαρόκ στέρησης, και πρέπει στο σημείο αυτό να μη χρειάζονται πολλές εξηγήσεις».
