Με αφορμή την έκδοση στον αγγλοσαξωνικό κόσμο μιας εκτεταμένης βιογραφίας της Τζόαν Ντίντιον, ο Δημήτρης Δουλγερίδης επιχειρεί να γνωρίσει τους έλληνες αναγνώστες με ένα θρυλικό πρόσωπο - μια γυναίκα για την οποία η χειραφέτηση ουδέποτε υπήρξε αντικείμενο στράτευσης του ακτιβιστικού φεμινισμού αλλά δημιουργική υπόθεση ζωής. Και τόσα άλλα.
Γράφει, μεταξύ άλλων, στο κείμενό του, ο Δημήτρης Δουλγερίδης:
[...] Κάτω από την επιφάνεια του ύφους κρύβεται η εσωτερική μάχη της δημοσιογράφου και της μυθιστοριογράφου. Οι διαχρονικές αναφορές της είναι ο Ευγένιος Ο’ Νηλ, ο Χένρυ Τζαίημς («με τρόμαζε ο τρόπος που συνταίριαζε τις λέξεις»), ο Κόνραντ. Για χάρη του Χεμινγουέι, όπως έχει αποκαλύψει στο Paris Review, έμαθε γραφομηχανή στην ηλικία των 15 ετών αντιγράφοντας όλες τις ιστορίες του. Η Νίκη και ο Νοστρόμο του τελευταίου τη συγκινούν περισσότερο από την Τζαίην Ώστιν ή την Βιρτζίνια Γουλφ. Είναι αναφορές που δεν χάνουν ποτέ την αξία τους και βρίσκουν πάντα μια θέση στις ημερολογιακές της καταγραφές. Με αφορμή την παραλία Σόφιλντ της Χονολουλού, όπου το 1953 γυρίστηκε ταινία, με σκηνοθέτη τον Φρεντ Τσίνεμαν, το Από εδώ ώς την αιωνιότητα του Τζαίημς Τζόουνς (ελληνικός τίτλος: Όσο υπάρχουν άνθρωποι, έπαιζαν ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο Μοντγκόμερι Κλιφτ, η Ντέμπορα Κερ, ο Φρανκ Σινάτρα και η Ντόνα Ριντ) σημειώνει στο In the islands (από το White album), το 1969:
«Ορισμένα μέρη υπάρχουν επειδή κάποιος έγραψε γι’ αυτά. Το Κιλιμάντζαρο ανήκει στον Χεμινγουέι. Η Οξφόρδη του Μισσισσίπη στον Ουίλλιαμ Φώκνερ [...]. Ένα μέρος ανήκει για πάντα σε εκείνον που το διεκδικεί πιο έντονα, το ανακαλεί πιο παθιασμένα, το απομακρύνει απ’ τον εαυτό του, το διαμορφώνει, του ανταποδίδει, το λατρεύει με τέτοιον τρόπο ώστε να αλλάξει την εικόνα του. Για μένα, λοιπόν, όχι μόνο το στρατόπεδο Σόφιλντ, αλλά και η άλλη Χονολουλού ανήκει στον Τζαίημς Τζόουνς» [...]
Αναζητήστε το νέο τεύχος από την επόμενη Δευτέρα στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα.
