Hανακοίνωση της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών είναι λιτή. «Η ακαδημαϊκή κοινότητα της Α.Σ.Κ.Τ. θρηνεί για το χαμό του Δασκάλου, διεθνώς διακεκριμένου Γλύπτη, και πολυαγαπημένου συναδέλφου Γιώργου Λάππα. Εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στη σύντροφό του Αφροδίτη, στην κόρη του Ελένη και στους οικείους του».
Ώστε είναι αληθινή η φήμη που, νωρίτερα το πρωί της 25ης Ιανουαρίου, διέρρεαν (με επιφύλαξη) οι φίλοι και συνάδελφοί του;
Ο Γιώργος Λάππας είχε γεννηθεί στο Κάιρο το 1950. Σπούδασε κλινική ψυχολογία και εργάστηκε εθελοντικά σε ψυχιατρεία στο Όρεγκον και την Καλιφόρνια. Με υποτροφία, ερεύνησε τη γλυπτική των ινδικών ναών. Παρακολούθησε μαθήματα αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο και στη συνέχεια μπήκε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας όπου σπούδασε γλυπτική με καθηγητές τον Γ. Παππά και τον Γ. Νικολαΐδη. Μετά τις σπουδές του στην Αθήνα πήγε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το ιδίωμά του δεν ήταν άγνωστο στο ευρύ κοινό – αν και έχω την εντύπωση ότι επειδή δεν επεδίωξε την προσωπική προβολή, μακριά από το πλέγμα δημοσίων σχέσεων στο οποίο καταφεύγουν, ακόμα και για λόγους επιβίωσης, οι εικαστικοί καλλιτέχνες, το ευρύ κοινό δεν τα συνδυάζει απαραίτητα με τον καλλιτέχνη τους. Εν πάση περιπτώσει, οι κόκκινες ανθρώπινες γλυπτές φιγούρες, ελαφρά παραμορφωμένες, είναι πασίγνωστες, «καπελώνουν» σε μεγάλο βαθμό το υπόλοιπο έργο του, το οποίο επίσης είναι σημαντικό.
Αλλά πώς εμπνεόταν και τι επεδίωκε να συλλάβει μέσω της μορφής των γλυπτών που παρέδωσε. Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, στην Άρτεμη Καρδουλάκη, για το περιοδικό Τα Νέα της Τέχνης (δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο 2010), ο Γιώργος Λάπας ήταν απροσδόκητα (για τα εικαστικά ειωθότα) σαφής:
Οι μεγάλοι πολιτισμοί χειρίστηκαν τη γλυπτική σαν ένα μέσο ενατένισης της θεμελιώδους συνύπαρξης ενός δοχείου μέσα σ’ ένα άλλο: Ένα σώμα στο σύμπαν που βρίσκεται σ΄ ένα άλλο σύμπαν, ένα μωρό στη μήτρα, μια καρδιά στο σώμα, μια φούσκα που αιωρείται σαν μια σπηλιά κ.λπ. Στη σύγχρονη γλυπτική είναι φανερό ότι το έξω δοχείο έλιωσε, λιώνει και το μέσα. Ο ήχος, ο ρυθμός, η εκπομπή σχεδόν συμπαγών νεφελωμάτων από μυριάδες εικόνες, θα αντικαταστήσουν την ύλη όπως την ξέραμε όχι όμως και το βάθος. Όμως, ο χώρος στη γλυπτική, όπως και ο χρόνος στη μουσική, καμία δεν έχουν σχέση με τις καθημερινές τους έννοιες ή αυτές που συναντάμε στα θεωρητικά βιβλία. Είναι πλαίσια διασωστικά, κομμάτια της ζωής όπου ο καλλιτέχνης επιτελεί ένα σωστικό έργο, μια σωτηρία για τον ίδιο και αυτούς που μετέχουν στον γλυπτικό χώρο. Ο καθένας βασίζει τη σωστική του μέθοδο στην εμπειρία ενός συμβολικού ή παρ’ ολίγον αληθινού θανάτου.
Ο Γιώργος Λάππας ήταν ένας σημαντικός γλύπτης που επιχείρησε να εκφράσει με το προσωπικό του ιδίωμα τον κόσμο. Επίσης ήταν ένας θαυμάσιος δάσκαλος, η απώλειά του γέμισε θλίψη τους μαθητές του στην ΑΣΚΤ.
Ωστόσο, επειδή υπάρχει μια (πολύ δημιουργική) ζωή πριν απ’ το θάνατο, όσοι δεν τον γνωρίζετε έχετε ακόμα την ευκαιρία να τον ανακαλύψετε.
LINK:
