Ο Χρήστος Δάρρας ήταν μια από τις αφανείς μορφές του εκδοτικού χώρου. Γνώριμος στους παρεπιδημούντες στα Εξάρχεια, μέχρι τα σύνορα της «Σκομπίας» (το Φίλιον, πρώην Ντόλτσε), πάντα με ιδέες, πολεμικές και σχέδια. Οστεώδης και νευρώδης, πάντα οραματικός αλλά, πρωτίστως, δημιουργικός, είχε υιοθετήσει την ουσιώδη παρέμβαση στα εκδοτικά πράγματα, γεγονός που του επέτρεπε την εν θερμώ κριτική των εκδοτικών ειοθώτων (όπως, άλλωστε, και των πολιτικών).
Ο Χρήστος Δάρρας είχε ένα μικρό παραδοσιακό τυπογραφείο, στην οδό Ιπποκράτους 65. Στον μικρό χώρο του δέσποζε μια παλιά επίπεδη μηχανή της Χαϊδελβέργης και, γύρω, βιβλία, χαρτιά, κάσες με μεταλλικά στοιχεία. Στοιχειοθετούσε με μεράκι βιβλία «όπως παλιά», παραγγελίες αλλά και δικά του – ανάμεσά τους κείμενα που πίστευε ότι λείπουν από το κοινό του βιβλίου: Ρουσσώ (τις Εξομολογήσεις του), τις Τελευταίες επιστολές του Τζιάκοπο Όρτις του Ούγο Φόσκολο, Καντ (την Κριτική της κριτικής δύναμης) και πρόσφατα την Καντιανή ηθική του Κώστα Ανδρουλιδάκη, τον Αντίχριστο του Νίτσε, κείμενα του νεοελληνικού διαφωτισμού, αλλά και σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, πεζά και ποιητικά (Παλαμάς, Λόρκα, Ντίκινσον, Νερούδα, Λιούις Κάρολ, Κόνραντ, Κλωντέλ, Σαίξπηρ, Σολωμός κ.ά.).
Ο Χρήστος Δάρρας δεν είναι πια μαζί μας. Πέθανε προχθές, 5 Οκτωβρίου, έπειτα από σύντομη αρρώστια, και κηδεύθηκε χθες, σε στενό οικογενειακό κύκλο, στο νεκροταφείο Βύρωνος, «εν σιωπή, όπως ήταν η επιθυμία του» (σύμφωνα με την πληροφόρηση που μας έδωσε ο φίλος του Κώστας Χατζηαντωνίου).
Ήταν μόνος του, έκανε πάρα πολλά για τα γράμματα και για το βιβλίο αλλά, όπως συμβαίνει σε αυτή τη χώρα με πρόσωπα που δεν είναι κύμβαλα αλαλάζοντα, ελάχιστοι θα του αναγνωρίζουν την προσφορά του και θα τον θυμούνται, μέχρι κι αυτοί να ξεχαστούν.
