Σύνδεση συνδρομητών

Στο Κόσοβο της ελπίδας

Μπλεντάρ Φετά
Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2015 10:46
Διάσωση μεταναστών στο Αιγαίο, από το φακό του Ένρι Τσανάι.
Enri Canai
Διάσωση μεταναστών στο Αιγαίο, από το φακό του Ένρι Τσανάι.

Για πολύ κόσμο, το Κόσοβο αποτελεί συνώνυμο εθνοτικών συγκρούσεων, οργανωμένου εγκλήματος και εμπορίας οργάνων, ενώ τα τελευταίο χρόνια το όνομα του έχει συνδεθεί με την εκπαίδευση και εξαγωγή τζιχαντιστών στη Συρία. Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα και άλλες πτυχές της χώρας αυτής, άγνωστες σε πολλούς και λιγότερο δημοφιλείς στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, που αναδεικνύουν τις προσπάθειες του λάου της να πάει μπροστά παρά την περιορισμένη αναγνώριση του κράτους αυτού και των προβλημάτων που αυτή συνεπάγεται. Μια τέτοια πτυχή αποτελεί και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους DokuFest που διοργανώνεται κάθε χρόνο σε μια από τις ωραιότερες πόλεις του Κοσόβου, το Πρίζρεν.

Μια φεγγαρόλουστη βραδιά, πάνω από 200 άτομα παρακολουθούν την ταινία Δημοκράτες σε έναν υπαίθριο κινηματογράφο εγκατεστημένο στους πρόποδες του βυζαντινού κάστρου που στέκει επιβλητικό πάνω από την πόλη, με τη θέα της να σε αγκαλιάζει ζεστά. Ταυτόχρονα, η παρουσία της ορθόδοξης και καθολικής εκκλησίας και το προσκλητήριο για προσευχή από τα τζαμιά της οθωμανικής περιόδου σου δίνουν μία γεύση από τη θρησκευτική ανοχή που επικρατεί στη μεσαιωνική αυτή πόλη. Λίγο πιο κάτω, στον υπαίθριο κινηματογράφο πάνω από το ποτάμι, ντόπιοι και επισκέπτες έχουν επιλέξει να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ταινία με την συνοδεία του ήχου που δημιουργείται από το τρεχούμενο νερό. Και κάπου εκεί πριν από τα μεσάνυχτα, η υψηλή κουλτούρα του φεστιβάλ μετατρέπεται σε ένα πραγματικό βαλκανικό πάρτι με τα στενά δρομάκια του κέντρου να κατακλύζονται από χιλιάδες νέους που διασκεδάζουν στα μπαράκια της περιοχής μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Βρισκόμαστε στην καρδιά των Βαλκανίων, τη νεότερη χώρα της Ευρώπης, της οποίας μοναδικό στολίδι είναι το ιστορικό Πρίζρεν.

Μια ομάδα νέων απ’ όλη την Ευρώπη βρεθήκαμε εκεί, προσκεκλημένοι του Kosovo Foundation for Open Society (KFOS), για τη 14η διοργάνωση του DokuFest, του μεγαλύτερου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους στο Κόσοβο. Ενός φεστιβάλ που έχει κατορθώσει να γίνει σημείο συνάντησης και πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο. Ωστόσο, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το φεστιβάλ αυτό, που ξεκίνησε από μια παρέα φίλων το 2002 και που πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε έναν θεσμό, δεν απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του είδους αλλά αποτελεί και μια πρόκληση σε εκείνους που θεωρούν το Κόσοβο μια «μαύρη τρύπα» στον χάρτη των Βαλκανίων. Μέσω του σινεμά, των εικόνων, των ιδεών, του πολιτισμού και της τέχνης το DokuFest στοχεύει στην δημιουργία διαύλων επικοινωνίας με τον έξω κόσμο γκρεμίζοντας τους τοίχους της απομόνωσης που υψώνονται από την έλλειψη αναγνώρισης.

Και κατά κάποιο τρόπο τα έχει καταφέρει. Χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, ακόμα και από την Αφρική, βρίσκονταν εκεί ειδικά για το DokuFest κατακλύζοντας κάθε βράδυ τις δύο κεντρικές αίθουσες και τα υπαίθρια σινεμά που είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης για το σκοπό αυτό. Η αυξανόμενη φήμη του φεστιβάλ προσέλκυσε καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές διεθνούς φήμης, οι οποίοι τίμησαν με την παρουσία τους και τις ταινίες τους, συζήτησαν με το κοινό και μίλησαν για το έργο τους. Στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης προβλήθηκαν 228 ταινίες από 43 διαφορετικές χώρες σε ένα πρόγραμμα που κάλυπτε από ενότητες για τα Βαλκάνια, το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι εξαιρετικής σύνθεσης διεθνή διαγωνιστικά και αφιερώματα. Μέσα σε μια εβδομάδα πουλήθηκαν 14.000 εισιτήρια και το φεστιβάλ κατόρθωσε να φέρει στο Κόσοβο τα καλύτερα δείγματα του παγκόσμιου κινηματογράφου προσφέροντας ταυτόχρονα στους τοπικούς κινηματογραφιστές ένα διεθνές κοινό.

Και κάπου εκεί, πάνω στην παλαιά πέτρινη γέφυρα του Πρίζρεν βλέπω την ελληνική σημαία και μία αφίσα με την Ακρόπολη στο φόντο να γράφει στα ελληνικά «Η ελεύθερη κυκλοφορία φαίνεται να είναι απλά μια “οπτική” ψευδαίσθηση». Αυτό δεν ήταν το μοναδικό ελληνικό στοιχείο που συναντήσαμε στο Πρίζρεν. Λίγο πιο πέρα, σε μια κεντρική πλατεία της πόλης, δίπλα στο ποτάμι, οι Κοσοβάροι είχαν την δυνατότητα να μάθουν μέσω του φωτογραφικού φακού του Enri Canaj για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Ελλάδα σήμερα, το τεράστιο κύμα προσφύγων από την Συρία. Χιλιάδες άτομα, κάθε ηλικίας, στέκονταν μπροστά από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των Σύριων προσφύγων που πλησίαζαν τα ελληνικά παράλια. Η ελληνική παρουσία δεν τελειώνει εκεί: την ίδια βραδιά στο υπαίθριο σινεμά πάνω από το ποτάμι προβαλλόταν η ελληνική ταινία «Μάνα» της Βάλερυ Κοντάκος που συμμετείχε στο διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ, με τη δημιουργό να βρίσκεται εκεί απαντώντας στα ερωτήματα του κοινού. Η Ελλάδα είναι μια από τις πέντε χώρες της ΕΕ που δεν έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο, ωστόσο, όπως μας λέει και ο Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης Ramadan Ilazi, μαζί με την Σλοβακία διατηρούν μια πιο εποικοδομητική στάση, διατηρώντας τους διαύλους επικοινωνίας με την Πρίστινα ανοιχτούς. Η Αθήνα μιλάει απευθείας με την Πρίστινα μέσω του Γραφείου Συνδέσμου που διατηρεί στην κοσοβάρικη πρωτεύουσα, έχει υιοθετήσει μια θετική στάση για την ένταξη της χώρας σε διάφορους περιφερειακούς θεσμούς, αναγνωρίζει διάφορα έγγραφα εκδιδόμενα από τις κοσοβάρικες αρχές και πρόσφατα οι ελληνικές αρχές αποφάσισαν να τοποθετήσουν την σφραγίδα θεώρησης Σένγκεν πάνω στα κοσοβάρικα διαβατήρια αντί της χρήση ενός εγγράφου που επισυναπτόταν στο διαβατήριο κατά το παρελθόν, ενώ έχει δοθεί και το πράσινο φως για το άνοιγμα του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων του Κοσόβου στην Αθήνα.

Αντίθετα, άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ρουμανία, η καθεμία για δικούς της πολιτικούς λόγους, διατηρούν μια πιο επιφυλακτική στάση απέναντι στο νεότερο κράτος της Ευρώπης που δημιουργήθηκε μετά την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την Σερβία το 2008. «Στη Ρουμανία το Κόσοβο είναι ένα “ανύπαρκτο” κράτος και οι αναφορές στον τοπικό τύπο είναι ελάχιστες» μας λέει ένας Ρουμάνος δημοσιογράφος που είχε προσκληθεί να παρακολουθήσει το DokuFest. Οι συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων από χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες καθώς αποκαλύπτουν την έλλειψη πληροφόρησης και παραγωγικού διαλόγου, καθώς και τα στερεότυπα που επικρατούν. «Οι φίλοι μου νόμιζαν ότι θα ταξίδευα σε μια χώρα οπού υπάρχει ακόμα πόλεμος και όπου η φυσική μου ακεραιότητα θα κινδύνευε» μας λέει ένας από αυτούς, με την έκπληξη να διαγράφεται στα πρόσωπα των υπολοίπων που με δυσκολία μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που άκουγαν. Σε μια εποχή όπου υπάρχει αμοιβαία επιφυλακτικότητα μεταξύ του Κοσόβου και των χωρών αυτών, το DokuFest αποτελεί μια πρωτοβουλία που συμβάλλει στην εκπλήρωση της επείγουσας ανάγκης για αλληλοκατανόηση, δένοντας τον πολιτισμό με την εξωτερική πολιτική και τη διπλωματία των πολιτών. Λαμβάνοντας υπόψη το κενό επικοινωνίας μεταξύ του Κοσόβου και των χωρών αυτών, το φεστιβάλ επιχειρεί μέσω της ανταλλαγής απόψεων να βελτιώσει την αντίληψη του κοινού για το Κόσοβο και να σπάσει τα στερεότυπα του παρελθόντος.

Ως προς αυτή την κατεύθυνση βοηθούσε και η επιλογή της πόλης, η οποία μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί. Πριν από 20 χρόνια το Πρίζρεν αποτελούσε την πολιτιστική πρωτεύουσα του Κόσοβου με μια κληρονομία που δεν αφήνει ασυγκίνητο και τον πιο δύσκολο επισκέπτη. Το Πρίζρεν βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ, και το ιστορικό του κέντρο με τα πλακόστρωτα δρομάκια να περιπλέκονται ανάμεσα στο 400 χρονών τζαμί του Σινάν Πασά, το υπό την προστασία της UNESCO σερβικό μοναστήρι και την καθολική εκκλησία, δίνει στον επισκέπτη μια αίσθηση θρησκευτικής αρμονίας, Οι διοργανωτές δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη αυτή την πολιτισμική κληρονομία και επέλεξαν πολλά σημεία, από τα τείχη του βυζαντινού κάστρου μέχρι τα εσωτερικά ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου χαμάμ της οθωμανικής περιόδου για να παρουσιάσουν το πρόγραμμα τους, αναδεικνύοντας το πολιτιστικό παρελθόν της περιοχής.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα, η καρδιά του Κοσόβου χτυπούσε στο Πρίζρεν. Το φεστιβάλ κατόρθωσε να φωτίσει πτυχές της σημερινής κοσοβάρικης πραγματικότητας και των ανθρώπων που δρουν μέσα σε αυτήν, δίνοντας μας την δυνατότητα να γνωρίσουμε την χώρα αυτή από μια άλλη οπτική γωνία. Προφανώς, αυτή δεν είναι η μοναδική πραγματικότητα του Κοσόβου, αλλά είναι μια πτυχή άγνωστη σε πολλούς και αξίζει περαιτέρω διερεύνησης. Οι νέοι του Κοσόβου έχουν ανάγκη από ελπίδα και το κύριο μέλημα τους είναι να αποτελέσουν μια μέρα ισότιμο μέλος της διεθνούς κοινότητας, αποτινάζοντας το φάσμα της απομόνωσης.

 

Ευχαριστούμε το Kosovo Foundation for Open Society (KFOS) για την πρόσκληση και τη φιλοξενία.

 

 

 

 

Μπλεντάρ Φετά. Διεθνολόγος και Πολιτικός Αναλυτής με πολυετή εμπειρία στο χώρο των Δυτικών Βαλκανίων. Είναι Βοηθός Ερευνητής στο Πρόγραμμα Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Έχει διατελέσει ερευνητής στο Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών, ενώ έχει εργαστεί ή ασκηθεί σε προγράμματα διεθνών οργανισμών όπως το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στην Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αλβανία  και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

 

 

 

 

Για πολύ κόσμο, το Κόσοβο αποτελεί συνώνυμο εθνοτικών συγκρούσεων, οργανωμένου εγκλήματος και εμπορίας οργάνων, ενώ τα τελευταίο χρόνια το όνομα του έχει συνδεθεί με την εκπαίδευση και εξαγωγή τζιχαντιστών στη Συρία. Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα και άλλες πτυχές της χώρας αυτής, άγνωστες σε πολλούς και λιγότερο δημοφιλείς στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, που αναδεικνύουν τις προσπάθειες του λάου της να πάει μπροστά παρά την περιορισμένη αναγνώριση του κράτους αυτού και των προβλημάτων που αυτή συνεπάγεται. Μια τέτοια πτυχή αποτελεί και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους DokuFest που διοργανώνεται κάθε χρόνο σε μια από τις ωραιότερες πόλεις του Κοσόβου, το Πρίζρεν.

 

 

Σε μια φεγγαρόλουστη βραδιά, πάνω από 200 άτομα, παρακολουθούν την ταινία «Δημοκράτες» σε έναν υπαίθριο κινηματογράφο εγκατεστημένο στους πρόποδες του βυζαντινού κάστρου που στέκει επιβλητικό πάνω από την πόλη, με τη θέα της να σε αγκαλιάζει ζεστά. Ταυτόχρονα, η παρουσία της ορθόδοξης και καθολικής εκκλησίας και το προσκλητήριο για προσευχή από τα τζαμιά της οθωμανικής περιόδου σου δίνουν μία γεύση από τη θρησκευτική ανοχή που επικρατεί στη μεσαιωνική αυτή πόλη. Λίγο πιο κάτω, στον υπαίθριο κινηματογράφο πάνω από το ποτάμι, ντόπιοι και επισκέπτες έχουν επιλέξει να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ταινία με την συνοδεία του ήχου που δημιουργείται από το τρεχούμενο νερό. Και κάπου εκεί πριν από τα μεσάνυχτα, η υψηλή κουλτούρα του φεστιβάλ μετατρέπεται σε ένα πραγματικό βαλκανικό πάρτι με τα στενά δρομάκια του κέντρου να κατακλύζονται από χιλιάδες νέους που διασκεδάζουν στα μπαράκια της περιοχής μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Βρισκόμαστε στην καρδιά των Βαλκανίων, τη νεότερη χώρα της Ευρώπης, της οποίας μοναδικό στολίδι είναι το ιστορικό Πρίζρεν.

Μια ομάδα νέων απ’ όλη την Ευρώπη βρεθήκαμε εκεί, προσκεκλημένοι του KosovoFoundationforOpenSociety (KFOS), για τη 14η διοργάνωση του DokuFest, του μεγαλύτερου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους στο Κόσοβο. Ενός φεστιβάλ που έχει κατορθώσει να γίνει σημείο συνάντησης και πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο. Ωστόσο, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το φεστιβάλ αυτό, που ξεκίνησε από μια παρέα φίλων το 2002 και που πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε έναν θεσμό, δεν απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του είδους αλλά αποτελεί και μια πρόκληση σε εκείνους που θεωρούν το Κόσοβο μια «μαύρη τρύπα» στον χάρτη των Βαλκανίων. Μέσω του σινεμά, των εικόνων, των ιδεών, του πολιτισμού και της τέχνης το DokuFest στοχεύει στην δημιουργία διαύλων επικοινωνίας με τον έξω κόσμο γκρεμίζοντας τους τοίχους της απομόνωσης που υψώνονται από την έλλειψη αναγνώρισης.

Και κατά κάποιο τρόπο τα έχει καταφέρει. Χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, ακόμα και από την Αφρική, βρίσκονταν εκεί ειδικά για το DokuFest κατακλύζοντας κάθε βράδυ τις δύο κεντρικές αίθουσες και τα υπαίθρια σινεμά που είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης για το σκοπό αυτό. Η αυξανόμενη φήμη του φεστιβάλ προσέλκυσε καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές διεθνούς φήμης, οι οποίοι τίμησαν με την παρουσία τους και τις ταινίες τους, συζήτησαν με το κοινό και μίλησαν για το έργο τους. Στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης προβλήθηκαν 228 ταινίες από 43 διαφορετικές χώρες σε ένα πρόγραμμα που κάλυπτε από ενότητες για τα Βαλκάνια, το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι εξαιρετικής σύνθεσης διεθνή διαγωνιστικά και αφιερώματα. Μέσα σε μια εβδομάδα πουλήθηκαν 14.000 εισιτήρια και το φεστιβάλ κατόρθωσε να φέρει στο Κόσοβο τα καλύτερα δείγματα του παγκόσμιου κινηματογράφου προσφέροντας ταυτόχρονα στους τοπικούς κινηματογραφιστές ένα διεθνές κοινό.

Και κάπου εκεί, πάνω στην παλαιά πέτρινη γέφυρα του Πρίζρεν βλέπω την ελληνική σημαία και μία αφίσα με την Ακρόπολη στο φόντο να γράφει στα ελληνικά «Η ελεύθερη κυκλοφορία φαίνεται να είναι απλά μια “οπτική” ψευδαίσθηση». Αυτό δεν ήταν το μοναδικό ελληνικό στοιχείο που συναντήσαμε στο Πρίζρεν. Λίγο πιο πέρα, σε μια κεντρική πλατεία της πόλης, δίπλα στο ποτάμι, οι Κοσοβάροι είχαν την δυνατότητα να μάθουν μέσω του φωτογραφικού φακού του EnriCanaj για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Ελλάδα σήμερα, το τεράστιο κύμα προσφύγων από την Συρία. Χιλιάδες άτομα, κάθε ηλικίας, στέκονταν μπροστά από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των Σύριων προσφύγων που πλησίαζαν τα ελληνικά παράλια. Η ελληνική παρουσία δεν τελειώνει εκεί: την ίδια βραδιά στο υπαίθριο σινεμά πάνω από το ποτάμι προβαλλόταν η ελληνική ταινία «Μάνα» της Βάλερυ Κοντάκος που συμμετείχε στο διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ, με τη δημιουργό να βρίσκεται εκεί απαντώντας στα ερωτήματα του κοινού. Η Ελλάδα είναι μια από τις πέντε χώρες της ΕΕ που δεν έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο, ωστόσο, όπως μας λέει και ο Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης Ramadan Ilazi, μαζί με την Σλοβακία διατηρούν μια πιο εποικοδομητική στάση, διατηρώντας τους διαύλους επικοινωνίας με την Πρίστινα ανοιχτούς. Η Αθήνα μιλάει απευθείας με την Πρίστινα μέσω του Γραφείου Συνδέσμου που διατηρεί στην κοσοβάρικη πρωτεύουσα, έχει υιοθετήσει μια θετική στάση για την ένταξη της χώρας σε διάφορους περιφερειακούς θεσμούς, αναγνωρίζει διάφορα έγγραφα εκδιδόμενα από τις κοσοβάρικες αρχές και πρόσφαταοι ελληνικές αρχές αποφάσισαν να τοποθετήσουν την σφραγίδα θεώρησης Σένγκεν πάνω στα κοσοβάρικα διαβατήρια αντί της χρήση ενός εγγράφου που επισυναπτόταν στο διαβατήριο κατά το παρελθόν, ενώ έχει δοθεί και το πράσινο φως για το άνοιγμα του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων του Κοσόβου στην Αθήνα.

Αντίθετα, άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ρουμανία, η καθεμία για δικούς της πολιτικούς λόγους, διατηρούν μια πιο επιφυλακτική στάση απέναντι στο νεότερο κράτος της Ευρώπης που δημιουργήθηκε μετά την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την Σερβία το 2008. «Στη Ρουμανία το Κόσοβο είναι ένα “ανύπαρκτο” κράτος και οι αναφορές στον τοπικό τύπο είναι ελάχιστες» μας λέει ένας Ρουμάνος δημοσιογράφος που είχε προσκληθεί να παρακολουθήσει το DokuFest. Οι συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων από χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες καθώς αποκαλύπτουν την έλλειψη πληροφόρησης και παραγωγικού διαλόγου, καθώς και τα στερεότυπα που επικρατούν. «Οι φίλοι μου νόμιζαν ότι θα ταξίδευα σε μια χώρα οπού υπάρχει ακόμα πόλεμος και όπου η φυσική μου ακεραιότητα θα κινδύνευε» μας λέει ένας από αυτούς, με την έκπληξη να διαγράφεται στα πρόσωπα των υπολοίπων που με δυσκολία μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που άκουγαν. Σε μια εποχή όπου υπάρχει αμοιβαία επιφυλακτικότητα μεταξύ του Κοσόβου και των χωρών αυτών, το DokuFest αποτελεί μια πρωτοβουλία που συμβάλλει στην εκπλήρωση της επείγουσας ανάγκης για αλληλοκατανόηση, δένοντας τον πολιτισμό με την εξωτερική πολιτική και τη διπλωματία των πολιτών. Λαμβάνοντας υπόψη το κενό επικοινωνίας μεταξύ του Κοσόβου και των χωρών αυτών, το φεστιβάλ επιχειρεί μέσω της ανταλλαγής απόψεων να βελτιώσει την αντίληψη του κοινού για το Κόσοβο και να σπάσει τα στερεότυπα του παρελθόντος.

Ως προς αυτή την κατεύθυνση βοηθούσε και η επιλογή της πόλης, η οποία μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί. Πριν από 20 χρόνια το Πρίζρεν αποτελούσε την πολιτιστική πρωτεύουσα του Κόσοβου με μια κληρονομία που δεν αφήνει ασυγκίνητο και τον πιο δύσκολο επισκέπτη. Το Πρίζρεν βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ, και το ιστορικό του κέντρο με τα πλακόστρωτα δρομάκια να περιπλέκονται ανάμεσα στο 400 χρονών τζαμί του Σινάν Πασά, το υπό την προστασία της UNESCO σερβικό μοναστήρι και την καθολική εκκλησία, δίνει στον επισκέπτη μια αίσθηση θρησκευτικής αρμονίας, Οι διοργανωτές δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη αυτή την πολιτισμική κληρονομία και επέλεξαν πολλά σημεία, από τα τείχη του βυζαντινού κάστρου μέχρι τα εσωτερικά ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου χαμάμ της οθωμανικής περιόδου για να παρουσιάσουν το πρόγραμμα τους, αναδεικνύοντας το πολιτιστικό παρελθόν της περιοχής.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα, η καρδιά του Κοσόβου χτυπούσε στο Πρίζρεν. Το φεστιβάλ κατόρθωσε να φωτίσει πτυχές της σημερινής κοσοβάρικης πραγματικότητας και των ανθρώπων που δρουν μέσα σε αυτήν, δίνοντας μας την δυνατότητα να γνωρίσουμε την χώρα αυτή από μια άλλη οπτική γωνία. Προφανώς, αυτή δεν είναι η μοναδική πραγματικότητα του Κοσόβου, αλλά είναι μια πτυχή άγνωστη σε πολλούς και αξίζει περαιτέρω διερεύνησης. Οι νέοι του Κοσόβου έχουν ανάγκη από ελπίδα και το κύριο μέλημα τους είναι να αποτελέσουν μια μέρα ισότιμο μέλος της διεθνούς κοινότητας, αποτινάζοντας το φάσμα της απομόνωσης.

Ευχαριστούμε το Kosovo Foundation for Open Society (KFOS) για την πρόσκληση και τη φιλοξενία.

 

 

 

 

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.