web only

Πριν από μια εβδομάδα, δημοσιεύτηκε, χωρίς (πολλά) λόγια, μια φωτογραφία από την πρόσοψη της Βαλλιανείου Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην οδό Πανεπιστημίου, στο κέντρο της Αθήνας. Μια φωτογραφία που δείχνει το ιστορικό κτίριο βανδαλισμένο από γκράφιτι: https://booksjournal.gr/gnomes/4769-xoris-logia

Η εικόνα που δημοσιεύεται σήμερα τραβήχτηκε στις 19 Μαρτίου, ώρα 14 και 14. Στο μεταξύ, δημοσιεύτηκε και ένα σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ. Ουδείς συγκινήθηκε.

Τα γκράφιτι συνεχίζουν να δεσπόζουν. Το κτίριο του Χάνσεν και του Τσίλερ είναι παλιό, εμπίπτει δηλαδή στην κατηγορία των κτιρίων που διάφοροι μπορούν να λερώνουν με τα συνθήματά τους, ανενόχλητοι.

Δεν περίμενα τόση αδιαφορία από την Εθνική Βιβλιοθήκη. 

Μπορώ ν’ ακούσω με κλειστά τα μάτια

Τα βραδινά πουλιά.
Σύντομα θα σωπάσουν
Και η ύστατη νύχτα στη γη
Θα ξεκινήσει,
Κατάμεστη από θλίψη.

~ Τσαρλς Σίμικ, "Διαβάζοντας Ιστορία" [απόσπ.], μτφρ.: Λένια Ζαφειροπούλου

Διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα «Λάκης Παπαστάθης: Με λέξεις και κινούμενες εικόνες» διοργανώνει ο Όμιλος Φίλων του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, τη Δευτέρα 4 Μαρτίου και ώρα 19:00, στον ηλεκτρονικό σύνδεσμο https://authgr.zoom.us/s/99172105809.

Πριν από μερικές μέρες έγινε χαμός στο διαδίκτυο διότι το άρτι ανακαινισθέν και παρά του πρωθυπουργού εγκαινιασθέν ανάκτορο των μακεδονικών Αιγών, της πρωτεύουσας του αρχαίου μακεδονικού βασιλείου, αποκλήθηκε στην αγγλική έκδοση μεγάλης ελληνικής εφημερίδας ως «Palace of Goats», νεοελληνιστί «ανάκτορο των κατσικιών». Σημειωτέον ότι η εφημερίδα έχει ήδη διορθώσει αυτό το faux pas.

Έξι εμπόδια για διαπραγματεύσεις και σύναψη ειρήνης μεταξύ Κιέβου και Μόσχας

 Οι πλείστοι παρατηρητές του ρωσοουκρανικού πολέμου συναινούν στο ότι αυτός πρέπει να τερματιστεί το συντομότερο δυνατό. Οι περισσότεροι Ουκρανοί δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν περισσότερο. Σήμερα, επίσης πολλούς Ρώσους, υποψιάζεται κανείς, δεν θα τους πείραζε να σταματήσει το μακελειό. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει ακόμη, και πιθανότατα δεν θα υπάρξει σύντομα, ένα διαπραγματευτικό φινάλε στον εν εξελίξει πόλεμο;

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να παραμείνει πρόεδρος της Ρωσίας ώς το 2030. Θα μπορούσε, μετά την αλλαγή του Συντάγματος της Ρωσίας το 2020, να παρατείνει ακόμη περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία. Φαίνεται, ωστόσο, απίθανο να βρίσκεται ακόμη στην εξουσία σε 10-12 χρόνια. Έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές ιδιοτροπίες έως τώρα ώστε να αναμένει κανείς μια μακρά γεροντοκρατική διακυβέρνηση υπό τον ίδιο και την παρέα του.

Γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τά ’χω κρυμμένα στον ύπνο μου

Γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί τις πράξεις μου όλη τη μέρα
Και λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη
Γιατί μου λες για την αγάπη
Μου λες πώς αποχαιρετιούνται δυο κι αφήνουν την αγάπη μόνη
Σαν το μαργαριτάρι έξω απ’ το στρείδι του
Γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ~ Δ. Π. Παπαδίτσας, «Το παράθυρο / ΙII» [απόσπ.] (1955)

Η παρουσίαση του βιβλίου της Αγγέλας Καστρινάκη: Μίλα, Πηνελόπη!
Την παρακολούθησα, το βράδυ της Πέμπτης 30 Νοεμβρίου, στο κατάμεστο θέατρο της οδού Φρυνίχου, στην Πλάκα. Δεν θυμάμαι άλλη εκδήλωση για δοκιμιακό έργο να έγινε σε τέτοια ατμόσφαιρα αμφίδρομης επικοινωνίας ομιλητών και κοινού.

Στο Αντί, πριν γίνω παιδί για όλες τις δουλειές επί τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, πήγα ως κριτικός κινηματογράφου, συστημένος από τον Χρήστο Βακαλόπουλο – που από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Για πολύ καιρό, έγραφα κριτικές κινηματογράφου, ανταποκρίσεις από τα φεστιβάλ, μερικές συνεντεύξεις με κινηματογραφιστές. Τα τέλη της δεκαετίας του 1980 το περιοδικό έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση Κοσκωτά, με συνεχή ρεπορτάζ, άρθρα, σχόλια και δημόσιες παρεμβάσεις, δραστηριότητα που του έδωσε μεγάλη κυκλοφορία – το τεύχος με τίτλο εξωφύλλου «Κυβέρνηση απατεώνων», το 1989, πούλησε περί τα 120.000 αντίτυπα.

Μια από τις παρενέργειες του γρήγορου ρυθμού της ζωής και των τεράστιων εξελίξεων που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι ότι περιορίζεται ο ιστορικός μας ορίζοντας και η συλλογική μας μνήμη. Είμαστε βουτηγμένοι στο παρόν και στο τώρα, ξεχνώντας πολλές φορές πώς ζούσαν οι άνθρωποι ακόμα και πριν από 20 χρόνια – μια περίοδο σχετικά κοντά μας χρονικά. Πιο συγκεκριμένα, λησμονούμε πώς μπορεί να ένιωθαν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ή, πιο συγκεκριμένα, τα χρόνια πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για μια περίοδο χάριτος, ξεγνοιασιάς και αυτοκατάφασης, η οποία βρήκε την πιο λαμπρή της έκφραση στο άρθρο και μετέπειτα βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα, Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος, όμως, όπως θα εντοπίσουμε τουλάχιστον στο πεδίο της διανόησης, μόνο συναισθήματα ευφορίας και ανακούφισης δεν κατέκλυζαν τους διανοούμενους. Ανάλογα συναισθήματα αγωνίας για το μέλλον της Δύσης διατυπώνονται και σήμερα στον δημόσιο διάλογο, και όχι αδίκως, αντικρίζοντας τη συσπείρωση του Κακού και την περιδίνηση των δυτικών κοινωνιών στο κενό.