web only

Περίπου 200 αυστραλοί πολίτες ελληνικής καταγωγής, από τη Μελβούρνη, το Σίδνεϋ, την Αδελαΐδα, την Μπρισμπέιν και την Αθήνα, πολίτες από ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα της Αυστραλίας, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, συνταξιούχοι, δημοσιογράφοι, φοιτητές, στελέχη επιχειρήσεων και άλλοι, κοινοποίησαν σήμερα δήλωση υπέρ της συνταγματικής κατοχύρωσης ενός νέου συμβουλευτικού σώματος που θα ονομάζεται Φωνή και θα συμβουλεύει το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση της Αυστραλίας, για θέματα που αφορούν άμεσα τη ζωή των Πρώτων Εθνών (Αβορίγινες και Νησιώτες του Συμπλέγματος Στρέιτ) της χώρας.

Σε ανάρτησή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σχετικά με την εκδήλωση με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;» και υπότιτλο «Υποκλοπές, δικαιώματα και Κράτος Δικαίου», στην οποία συμμετέχει, ανέφερε πως δεν ρωτήθηκε για τον τίτλο. Όμως, έπειτα από αυτή τη χλιαρή αποστασιοποίησή του, έσπευσε να προσθέσει πάρα πολλά λόγια, μεταξύ των οποίων πως δεν τον ενοχλεί ο τίτλος αφού «το αξιακό και θεσμικό ζητούμενο της αντίδρασής μας του Ιουλίου του 2015 διατηρείται σε ισχύ και σήμερα».

Για μένα, δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό. Η απάντηση στο ερώτημα «Μένουμε Ευρώπη;» δόθηκε το καλοκαίρι του 2015 στις πλατείες από τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών που συγκεντρώθηκαν για να υπερασπιστούν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.

«Ο Βασιλεύς […] άρχει των ενόπλων δυνάμεων».

Άρθρο 32 εδ. α΄ του Συντάγματος του 1952 

Ώς το κίνημα του Μαρτίου 1935, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, βενιζελικοί και βασιλόφρονες,  είτε συνυπήρχαν στο σώμα των αξιωματικών είτε εναλλάσσονταν. Το κίνημα αυτό οδήγησε στην  πλήρη εκκαθάριση τους στρατεύματος από κάθε βενιζελικό  στοιχείο και την απόλυτη επικράτηση, από πάνω μέχρι κάτω,  των βασιλοφρόνων. Αυτοί οδήγησαν το στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας. Ήταν η πρώτη τους επιτυχία.

Ο θάνατος του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου Β’ δεν προκάλεσε ούτε πανηγυρισμούς, όπως θα ήλπιζαν οι ορκισμένοι εχθροί της μοναρχίας, αλλά ούτε ξύπνησε ένα νέο φιλοβασιλικό κύμα – έστω και υπό τη μορφή του κιτς.

Στον Γιώργο και την Καρολίνα

Για άλλους ήταν ο «Κωνσταντίνος, Βασιλεύς των Ελλήνων» και για άλλους ο «Κωνσταντίνος Γκλύγκσμπουργκ και γιος της Φρειδερίκης», για κάποιους «Ολυμπιονίκης Διάδοχος Κωνσταντίνος», που κάποτε έσκιζε με το ιστιοπλοϊκό του τα νερά, με πλήρωμα τους Εσκιτζόγλου και Ζαΐμη (Ρώμη 1960) και κοσμούσε κάποιους δρόμους των αθηναϊκών περιχώρων (στο Χαλάνδρι;) και για άλλους «κόκκινο πανί» στις δημοκρατικές ευαισθησίες τους: ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και ύστατος επίγονος ενός δόλιου και καταστροφικού Εθνικού Διχασμού, όπου κάποιοι είχαν το δίκιο της Ιστορίας εργολαβικά με το μέρος τους, ενώ κάποιοι άλλοι προσέβλεπαν μάταια πως, κάποτε, «Κωνσταντίνος την έχασε, Κωνσταντίνος θα την ξαναπάρει». Όμως, κανείς δεν έλυσε το μυστήριο του «εξαδάκτυλου»…

Σεβασμός ή παραβίαση των εγγυήσεων του κράτους δικαίου. Σχόλιο στην 1/2023 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου

«Εμείς είμαστε βενιζελικοί!», έλεγε ο πάππους μου με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Όταν ήταν νέος είχε κόψει τη μουστάκα του για να μη μοιάζει με τον Κωνσταντίνο, παίρνοντας έτσι  επίσημα θέση στο ζήτημα του Εθνικού Διχασμού. Συχνά μας απήγγελλε κοροϊδευτικά «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», αλλά μόνο μέσα στο σπίτι.

6 Μαρτίου 1964, σε ένα μήνα θα έκλεινα τα επτά μου χρόνια, και είχαμε σταματήσει σε ένα βενζινάδικο. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε κλασική μουσική, πένθιμη. Κοιτούσα από το παρμπρίζ τον πατέρα μου που είχε βγει έξω και μιλούσε με τον βενζινά όταν η μουσική σταμάτησε και μια σοβαρή φωνή είπε «ο β- απέθανεν». Όταν ο πατέρας μου μπήκε στο αυτοκίνητο του επανέλαβα, με ύφος σπουδαίο, «Ο β- πέθανε» και η  έκφρασή του έγινε, όπως πολύ συχνά, ανεξιχνίαστη. Ο πατέρας μου δεν ήταν β-ικός.

Ο Τσαρλς Σίμικ, από τους σημαντικότερους ποιητές του καιρού μας, που το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ, πέθανε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών. Κάποια από τα ποιήματά του αντανακλούν έναν σκοτεινό εσωτερικό κόσμο, άλλα απεικονίζουν ρεαλιστικά πορτρέτα βίας και απελπισίας – αλλά το χαρακτηριστικό όλων είναι το σκοτεινό και το κοφτερό χιούμορ.