Συνέντευξη με τον Γιούρι Ριμπακόφ, εικαστικό και υπερασπιστή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη Ρωσία. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 77, Μάιος 2017.

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1917, τα οποία οδήγησαν τη Ρωσία σε μια περιδίνηση που κράτησε οκτώ περίπου δεκαετίες με τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση εν μία νυκτί της ΕΣΣΔ, παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο στη Ρωσία, δεν μπορούμε να μην καταγράψουμε μια έντονη προσπάθεια υποκατάστασης της πολιτικής από την Ιστορία, προκειμένου να καλυφθούν οι οξυμένες ανάγκες της υπό διαμόρφωσης νέας κρατικής ιδεολογίας, αλλά και της γενικότερης στρατηγικής του Κρεμλίνου, για συσπείρωση του πληθυσμού γύρω από τον ηγέτη του.

Η νομπελίστρια λογοτεχνίας 2015 αποκλειστικά στο Books’ Journal. Συνέντευξη στον Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη. 

Το 1991 έγινε κατανοητό ακόμη και στους πλέον δύσπιστους ότι η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία, δεν κατάφερε να μακροημερεύσει, ούτε να οδηγήσει την Ρωσία στην καταστροφή. Επόμενο ήταν να περάσει στα αζήτητα της ιστορίας.

Αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω της και γράφει τα βιβλία της - κατ' αρχάς δημοσιογραφικές μαρτυρίες αλλά, στην ουσία, κάτι πολύ βαθύτερο και διεισδυτικότερο. Η νομπελίστρια λογοτεχνίας 2015 μιλά αποκλειστικά στο Books' Journal, στον Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη. Παρακάτω, αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα της συνέντευξης, το πλήρες κείμενο της οποίας μπορείτε να το βρείτε στο τεύχος του περιοδικού που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα. 

Το μεγάλο ταλέντο, το πολυσχιδές έργο αλλά και η πολύπαθη ζωή της Ρωσίδας ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα (1889 - 1966), φαίνεται ότι απασχόλησαν τη Σουηδική Ακαδημία, με αποτέλεσμα το όνομά της να συμπεριληφθεί στις υποψηφιότητες για το βραβείο Νόμπελ το 1966. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της Ακαδημίας, τα οποία δόθηκαν στη δημοσιότητα χθες, μετά την πάροδο των 50 ετών.

Εντός του 2017, πλέον, η επισήμανση ορισμένων ζητημάτων της διεθνούς σκηνής ίσως θα ήταν χρήσιμη για αναστοχασμό και περίσκεψη, σε μια εποχή κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απροσδιοριστία και η απουσία σταθερών, όπως συνέβαινε πριν από είκοσι πέντε χρόνια.

Η προχθεσινή επαναληπτική ψηφοφορία κατ’ απαίτηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είπε οργίλος στους συνέδρους «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», δεν είναι ένα τυχαίο και αποσπασματικό ξέσπασμα λόγω της έντασης (;) των εργασιών του συνεδρίου. Είναι η πιο γνήσια έκφραση μιας μακράς παράδοσης της ελληνικής Αριστεράς που έχει τις απαρχές της στη σωτηριολογική περί ηγέτη θεώρηση της Τρίτης Διεθνούς, σύμφωνα με την οποία αυτός και μόνο είναι ο φορέας, κάτοχος και νομέας της μίας και απόλυτης αλήθειας.

Στη Ρωσία, το λουτρό είναι μια ξεχωριστή συνήθεια, μια τελετή που την τιμούν σε όλη την απέραντη ενδοχώρα. Και φυσικά, όπως κάθε τελετή, έχει και την τελετουργία του. Αργή και απολαυστική.

Το Λιουμπέτς είναι ένα χωριό, στην περιοχή του Βλαντίμιρ. Το Λιουμπέτς είναι η μεθόριος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στη Ρωσία που χάνεται και στη Ρωσία του παρόντος. Το Λιουμπέτς είναι ένα χωριό δίπλα στο ποτάμι. Το Λιουμπέτς είναι ιδέα.