The books' journal

Από τον Μιχάλη Ροδόπουλο

Έρχεται η στιγμή λέει ο ποιητής, που θυμίζει τα λόγια άλλου ποιητή, που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Έτσι μας αποχαιρέτησε ο Νίκος Κοτζιάς από το υπουργείο Εξωτερικών. Συγκινητικό ασφαλώς, σχεδόν κοντεύει να δακρύσει κανείς στην ιδέα ότι ο Κοτζιάς διάλεξε να μας αφήσει.

Διάλεξε όμως; Αν διάλεξε, διάλεξε πολύ αργά. Επί τέσσερα σχεδόν χρόνια, αριθμητικώς 4,  ήταν στα ίδια έδρανα με τον Πάνο Καμμένο. Ο Κοτζιάς, ένας αριστερός με ποιητικές ευαισθησίες,  λεζάντα στο κάδρο με τις γουστόζικες γραβάτες του Καμμένου. Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα που λέει ένας άλλος ποιητής.

Διάλεξε όμως; Πώς διάλεξε; Ουσιαστικά τον απέπεμψε ο Καμμένος. Του έδειξε την πόρτα της εξόδου. Τον κατηγόρησε για κάτι μυστικά κονδύλια, ο Κοτζιάς πληγωμένος αναζήτησε πολιτική στήριξη στον Τσίπρα και ο Τζανακόπουλος από τηλεοράσεως του είπε ότι δεν έχει λόγο να νιώθει θιγμένος. Πάνος Καμμένος – Νίκος Κοτζιάς 10-0 και  ο Τζανακόπουλος να φωνάζει στον Νίκο, «έλα σήκω μπορείς να συνεχίσεις».

Όμως κάποιος άλλος ποιητής έγραφε σχετικά στην Σονάτα του Σεληνόφωτος

κ' ἡ αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για πού και γιατί —
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της, να διασκεδάζει τα
παιδιά, τους αργόσχολους, τους απαιτητικούς…

Έτσι κι ο Κοτζιάς, δεν θα διασκεδάζει πια τον Νίμιτς τραγουδώντας του happy birthdayμε την αγέρωχη φωνή του που θυμίζει ασταθή συχνότητα ραδιοφώνου στα βραχέα. Έδειξε λοιπόν κι’ αυτός σαν την αρκούδα του Ρίτσου, «την τρομερή του δύναμη για παραίτηση».

Αυτός ο τόπος ήταν μικρός, με Χάρβαρντ και Οξφόρδη προίκα στο βιογραφικό του, λογικά θα σταδιοδρομήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τα ροδαλά μαγουλά του, το γεμάτο σοφία παιχνιδιάρικο βλέμμα του, το επιβλητικό καουμπόικο καπέλο του, «θα αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια» που του στέρησε ο Καμμένος. Πιθανά, κάπου στο Τέξας θα καταλύσει, να αναπολεί τη μαρξιστική, αγαθή, αριστερή του νιότη, τότε που το Νάτο δεν ήθελε να το βλέπει. Στερνή γνώση.

Όμως είναι μακρύς ο δρόμος για τη δόξα και έτσι θα ξαποστάσει λίγο στα βουλευτικά έδρανα. Από υπουργός παραιτήθηκε άλλωστε, όχι από βουλευτής. Η αξιοπρέπειά του τον εμπόδιζε να κάθεται δίπλα στον Πάνο. Απέναντί του δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάθεται, στηρίζοντάς τον με την ψήφο εμπιστοσύνης του. Ο Πάνος ψηλά, στα υπουργικά, ο Νίκος χαμηλά να ακούει και να συλλογάται. Βέβαια ο Πάνος Καμμένος δεν θα του προσφέρει το αναλγητικό της ποίησης, το πολύ πολύ να του ψάλει κανά λαϊκό όπως εκείνο της Μαρινέλλας που πάει κάπως έτσι:

όταν σε κοιτώ στα μάτια

δεν μπορείς να μου κρυφτείς,

κάτι σε έκανε να κλάψεις

και να πικραθείς.

Από τον Μιχάλη Ροδόπουλο

Εν όψει των πολιτικών αναταραχών που προμηνύονται από τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή. Όπως συχνά πυκνά δηλώνει όταν τον ρωτάνε τι θα κάνει για να εμποδίσει την υπερψήφιση της συμφωνίας από διαφορετική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ποταμίσιους και ανεξάρτητους που θα τσοντάρουν στην κυβερνητική πλειοψηφία, απαντά με στόμφο ότι «θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Δηλαδή θα γίνει σαν να λέμε χαμός, κοσμογονία συνταρακτικών εξελίξεων ή και όχι. Τι προβλέπει το Σύνταγμα αν ένας Βουλευτής/Υπουργός δηλώσει στον Πρόεδρο ότι αποσύρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση; Ο Πρόεδρος θα τον κεράσει τσάι, θα φωτογραφηθούν και θα του υποδείξει τις προβλεπόμενες διαδικασίες που θα όφειλε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, να γνωρίζει.

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της γενικότερης κρίσης, όλοι περιμένουν από τον ΠτΔ να κάνει παπάδες κατά παράβαση του Συντάγματος. Όλοι ζητάνε να παρέμβει εδώ, να παρέμβει εκεί, ένα πασπαρτού επιβολής της λαϊκής θέλησης σε αντίθεση με τους συνταγματικούς κανόνες. Το εύρος των δυνατών κινήσεων του ΠτΔ προσδιορίζεται από έναν βασικό κανόνα: ο Πρόεδρος έχει μόνο όσες αρμοδιότητες του απονέμει το Σύνταγμα. Αν π.χ. ένα κόμμα θέλει να παρέμβει ο Παυλόπουλος για να τραβήξει το αυτί του Καμμένου ή του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο Σύνταγμα και, αν δεν βρούμε κάπου γραμμένη αυτή την αρμοδιότητα –μάλλον δεν θα τη βρούμε– τότε ο ΠτΔ πρέπει να μείνει αδρανής, ταπεινός διαιτητής της συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας.

Μια κυβέρνηση απαλλάσσεται πρόωρα από τα καθήκοντά της μόνο για δύο λόγους: α) αν παραιτηθεί και β) αν η Βουλή αποσύρει την εμπιστοσύνη προς αυτήν σύμφωνα με το άρθρο 84 Σ.  Σχετικά με την παραίτηση, αυτή πρέπει να υποβληθεί συλλογικά από την κυβέρνηση ως όργανο ή έστω από τον πρωθυπουργό. Απλή παραίτηση ορισμένων υπουργών δεν ισοδυναμεί με παραίτηση της κυβέρνησης. Σχετικά με την άρση της εμπιστοσύνης, τη γνωστή και ως απώλεια της δεδηλωμένης, αυτή διαπιστώνεται είτε κατόπιν πρότασης δυσπιστίας είτε αν ζητηθεί ψήφος εμπιστοσύνης και δεν ευδοκιμήσει. Αποκλειστικά κοινοβουλευτικές διαδικασίες δηλαδή χωρίς να υπάρχει χώρος για τον ΠτΔ να διαπιστώσει αυτός την απώλεια της δεδηλωμένης και να απαλλάξει την κυβέρνηση από τα καθήκοντά της.

Βεβαίως θα παρατηρούσε κανείς ότι αν ένα κόμμα, που συμμετέχει σε κυβερνητικό συνασπισμό, δημόσια, καταστήσει σαφή τη θέση του ότι δεν στηρίζει πλέον την κυβέρνηση, αυτό συνήθως οδηγεί σε παραίτηση της κυβέρνησης. Αυτή τη συνήθεια όμως έχουν κυρίως όσοι έχουν πολιτική ευαισθησία, τσίπα επί το λαϊκώτερον, οπότε δεν θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά ότι η κυβέρνηση πράγματι θα παραιτηθεί.

Νομικά, μέχρις ότου καταψηφιστεί εντός της Βουλής κατά το άρθρο 84, η κυβέρνηση τεκμαίρεται ότι διαθέτει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Επομένως, η επίσκεψη στον ΠτΔ μόνο συμβολικά/πολιτικά μπορεί να λειτουργήσει. Αν οι ΑΝΕΛ δεν υπερψηφίσουν πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης ή αν τέτοια πρόταση δεν κατατεθεί ή αν κατατεθεί και δεν υπερψηφιστεί λόγω ανεπάντεχης στήριξης από το Ποτάμι ή ομάδα σκόρπιων/ανεξάρτητων βουλευτών, η κυβέρνηση δεν πέφτει. Σίγουρα πάντως δεν πέφτει με τον τρόπο τον οποίο υπονοεί ο Πάνος Καμμένος.

Κοινώς, αν έρθει η συμφωνία στη Βουλή και ο Καμένος πάει στον Παυλόπουλο, τότε θα βγει μια επετειακή φωτογραφία για να καταγράψει –όπως λέει ο σοφός λαός– ότι «θύμωσε ο Αγάς». 

Μια εκδήλωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕλΕΔΑ) που παρουσίασε με σαφήνεια και πληρότητα τα επιχειρήματα των οπαδών της εκκοσμίκευσης

Πώς να ερμηνεύσει τώρα κανείς μια τέτοια αδιαφορία απέναντι σε μια τέτοια προοπτική από μια τόσο μικρή και ευάλωτη χώρα; Τόσο λίγο θελκτική έγινε η Ευρώπη; Κάποτε οι χώρες συνωστίζονταν στην πόρτα της Ε.Ε. για να μπουν. Και τώρα, οι γείτονές μας δεν δείχνουν να συγκινούνται ούτε για να πάνε μέχρι την κάλπη να ψηφίσουν…

Η αστυνομία επεδίωξε να συλλάβει δημοσιογράφους της εφημερίδας Φιλελεύθερος με τη διαδικασία του αυτοφώρου, έπειτα από μήνυση εναντίον τους του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Πάνου Καμμένου. Η κυβέρνηση επιτίθεται ακόμα μια φορά στην ελευθερία του λόγου. Τι έλεγε για το δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης.

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι αντιδράσεις κατά των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών θέσεων που αυτά εκφράζουν. Λέγοντας τελευταίο καιρό, δεν εννοώ μόνο την πρόσφατη απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να μποϋκοτάρει την κρατική τηλεόραση με αφορμή υβριστικό και άστοχο χαρακτηρισμό συνεργαζόμενου δημοσιογράφου κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τελευταίο καιρό εννοώ όλη αυτήν την περίοδο της κρίσεως, όπου η δημοσιογραφία ετέθη στο επίκεντρο πολιτικής αντιπαραθέσεως. Η κραυγαλέα κομματικοποίηση ορισμένων δημοσιογράφων και η απροκάλυπτη πολιτική στράτευση ορισμένων ΜΜΕ κατέστησαν τον Τύπο βασικό και αναντικατάστατο πολιτικό παίχτη στο σύστημα εξουσίας.

«Μπαχαλάκηδες», «πολιτική ομάδα που κάνει ακτιβισμό», «συμμετέχει σε προπαρασκευαστικές πράξεις κατά του πολιτεύματος», «συμμορία», «συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει τις βρωμοδουλειές», «ιδεολογικό μωρό που μπουσουλάει». Είναι σωστή η επικοινωνιακή τακτική του Ρουβίκωνα; Και είναι μόνο επικοινωνιακή;

Επέτειος μνήμης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οι Αμερικανοί έχουν ανεγείρει μνημείο το οποίο συντηρεί στην αιωνιότητα τα ονόματα και τα πρόσωπα όσων χάθηκαν εκείνη τη μέρα από το μηδενιστικό χτύπημα της τρομοκρατίας. Το αντίθετο ακριβώς από ό,τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας - όπου αντί για τη μνήμη προωθείται η λήθη.

Ιρλανδία και Ελλάδα: παράλληλες πορείες προς την εκκοσμίκευση. Σκέψεις με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Ιρλανδία.

Η προσφορά του Λουκά Παπαδήμου. Με αφορμή την επίθεση του πρωθυπουργού κατά των "τραπεζιτών" από το διάγγελμα εχθροπάθειας της Ιθάκης.