Είναι ένας κύριος εδώ στην Παραλία, ένας ποεδικός Άνθρωπος του Πλήθους —τον βλέπω κάθε μέρα, ό,τι ώρα και να κατέβω—, καλοντυμένος, με ωραίο παράστημα, κάπου στα εβδομήντα, γοητευτικός, χαμογελαστός, με ψαρά μαλλιά· στέκεται δίπλα στους ψαράδες και κάνει κι αυτός ότι ψαρεύει αν και δεν έχει καλάμι και πετονιά, μιλά και χειρονομεί σε ένα φανταστικό φίλο, σκύβει και χαϊδεύει ένα σκυλί που το βλέπει μόνο αυτός, ξεφυλλίζει ένα αόρατο βιβλίο στο παγκάκι: μιμείται κάθε πράξη μας, σαν να λέει —δεν ξέρω— ότι ο χρόνος μας είναι χαμένος, πως όσα κάνουμε είναι λάθος. Άλλοι βέβαια λένε ότι μας ευλογεί.