Μεγάλη Πέμπτη χθες για τους Καθολικούς, και ο Πάπας Φραγκίσκος έπλυνε τελετουργικά, με αγιασμό, τα πόδια δώδεκα προσφύγων, χριστιανών, μουσουλμάνων και ινδουιστών, από έναν καταυλισμό ανθρώπων κυνηγημένων από τον πόλεμο, το Καστελνουόβο ντι Πόρτο έξω από τη Ρώμη, που ζητούν σήμερα άσυλο στην Ιταλία, ή: που ζητούν μια ευκαιρία να αγαπήσουν μια δεύτερη πατρίδα. Έπειτα τα σκούπισε, και τα φίλησε. Κάποιοι από τους πρόσφυγες έκλαψαν. Το βάζω κι εδώ —μολονότι πιστεύω πως θα ανεβεί παντού σήμερα— για τον προφανή λόγο: γιατί καταδεικνύεται πόσο βάρβαρο πρόσωπο μπορεί να επιδείξει μία Εκκλησία, ένα δόγμα, όταν επικεφαλής της έχει άσπλαχνα άτομα, επαγγελματίες της πολιτικής, αθέους ενδεδυμένους χιτώνες πίστης, όπως οι Χριστόδουλοι, οι Άνθιμοι και οι Πειραιώς.

Δεν έμειναν πολλές ημέρες ακόμη γι’ αυτή τη στήλη: άλλη μια βδομάδα όλη κι όλη. Στο τέλος τού μηνός κλείνει χρόνο, με καθημερινή παρουσία —όχι ότι διεκδικεί και κανένα ρεκόρ, εκτός ίσως από αυτό των δευτερευουσών προτάσεων—, και αποσύρεται, όπως το είχε πει στην αρχή-αρχή. Μια μέρα πριν το τέλος, θα κάνω τον απολογισμό της. Σήμερα, απλώς, το επικαλούμαι όλο αυτό από κούραση. Από τίποτε άλλο. Για να έχω έναν κάποιο πρόλογο. Writer’s block; Ε, όχι. Όποιος γράφει καθημερινά δεν μπλοκάρει, το αντίθετο συμβαίνει. Ακηδία, αν θέλεις, κι ας μη μου αρέσουν οι «λεξάρες». Οκνηρία, βαριεστημάρα. Έλξη προς το κενό — το διανοητικό. Να μην κάνεις τίποτε, επειδή έχεις κάνει πάρα πολλά, και σχεδόν όλα αδίκως, στον βρόντο. Απαύδισμα από όλα αυτά που μας ενοχλούν όλους καθημερινά. Τίποτε σπουδαίο δηλαδή, τίποτε πρωτότυπο. Κι όμως, συμβαίνουν ένα σωρό πράγματα, μπορούσα να διαλέξω ένα θέμα στην τύχη και να δω πού θα πάει. Απέναντι, η τρελή γριά λούζεται πάλι γυμνή στο μπαλκόνι της, αδιαφορώντας για καθετί, ρίχνοντας νερό επάνω της με το τάπερ. Σε λίγο θα σκουπιστεί με ένα μικρό πανί. Τα κοράκια κρώζουν από το πρωί, σαν κάτι να τα έπιασε, ίσως φταίει ο αέρας, ίσως κουβαλάει τίποτε έντομα, δεν ξέρω. Η Φαντομά κυνηγά άλλη μια μύγα, και το νύχι της όλο μπλέκεται στην κουρτίνα και δεν μπορεί να το βγάλει και σηκώνομαι κάθε πέντε λεπτά να την ξεμπλέξω. Ένας (ακόμη) φίλος εκδότης δεν μπορεί να αγοράσει χαρτί για να τυπώσει, δεν έχει χρήματα, και σκέφτεται να τα παρατήσει, έχει ήδη χάσει ένα μεγάλο μέρος της επένδυσής του. Ένα ζευγάρι φίλων φόρτωσε το αμάξι του και πάει στην Ειδομένη σήμερα, με σκοπό να μείνουν εκεί να βοηθήσουν, τα νέα είναι άσχημα, οι άνθρωποι εκεί είναι στα όριά τους, θα ξεσπάσει μεγάλο κακό. (Και το ξέρουν όλοι, και πολλοί το λαχταρούν). Μία συνεργάτιδα που ζει στις Βρυξέλλες υποφέρει από το lockdownπου επεβλήθη πρις τις Γιορτές πέρυσι, και δεν θέλω να σκέφτομαι πώς είναι τώρα που έγινε ό,τι έγινε. Τα περιοδικά προσφέρουν φωτογραφίες με αίματα, βίντεο με οιμωγές, γεμίζουν με θαυμαστικά και αποσιωπητικά τους τίτλους τους, όπως παλιά ο Αδέσμευτος Τύπος, σε πλημμυρίζουν απέχθεια, σε πιάνουν από τα μαλλιά και σε τραβάνε στις λάσπες, να κυλιέσαι εκεί. Φρίκη. Τα τρία φύλλα τού ΣΥΡΙΖΑ, Αυγή, Εφημερίδα των Συντακτών, Αυριανή, τα ’βαλαν πάλι με το ΔΝΤ, οπότε το νέο κύμα συζητήσεων για το Grexitπρέπει να θεωρείται δεδομένο, λογικά μέσα σε ένα δίμηνο το πολύ θα αρχίσουμε πάλι τα περσινά. Δεν υπάρχει σωσμός. Άνθρωποι της κυβέρνησης χαρακτηρίζουν τους «δανειστές» Σάιλοκ. Ακόμη δεν τους λένε ανοιχτά «Εβραίους τοκογλύφους», αλλά για εκεί το πάνε. Η Αριστερά άλλωστε ήταν ανέκαθεν αντισημιτική, γι’ αυτό και εύκολα τα ’κανε πλακάκια με τους άλλους εθνικιστές, τους ακροδεξιούς. Μου τελειώνει ο καπνός και πρέπει να πάω είκοσι λεπτά δρόμο με τα πόδια για να προμηθευτώ καινούριο από την πιάτσα με τους παράνομους, και σχεδόν δεν μπορώ, δεν έχω κουράγιο να περπατήσω, έχω την εντύπωση πως όλο περπατάω, σχεδόν σαν σε ρόδα ποντικού. Έχω βγάλει προχθές το κοτόπουλο από την κατάψυξη, κι ακόμα να το μαγειρέψω: διόρθωνα βιβλιογραφικές σημειώσεις αυτές τις ημέρες· τις κάνω πολύ καλά, και τις σιχαίνομαι με όλο μου το είναι. Δεν είναι δουλειά για κάποιον σαν και μένα, πώς να το κάνουμε. Όμως είναι η μόνη δουλειά. Τέλος πάντων, θέματα υπάρχουν πολλά. Πάντα υπάρχουν. Η μεγάλη ρόδα στο λούνα-παρκ γυρίζει και γυρίζει.