Τρίτη, έπειτα τέταρτη. Ωραία. Θα αντισταθώ στον πειρασμό ενός ακόμη τσιγάρου. Ραδιόφωνο, το δυναμώνω.  Η βραχνή φωνή του Χάρρυ Μπελαφόντε, στο Ματίλντα. Τι ωραία – μα πώς μπορούσαμε τότε να είμαστε τόσο αγνοί; Δεν ήμασταν απλώς νέοι, νέα ήταν η κοινωνία, κι ακόμη νεότερη η συγκυρία. Το μέλλον ήταν απτό, άρα η Ιστορία είχε νόημα. Η Ματίλντα ως μυθικό γυναικείο όνομα αλλά και ως ορίζοντας των προσδοκιών μας. Τραγουδούσαμε τους στίχους στα πάρτι χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε τα λόγια, αλλά αυτό δεν είχε  σημασία αφού οι ήχοι στο στόμα μας αποκτούσαν νόημα – γινόντουσαν λέξεις του δικού μας ιδιώματος. Δύσκολο ακούστηκε όλο τούτο. Κάποια στιγμή θα το αναδιατυπώσω.