Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Όταν γεννιόμαστε —χτυπημένοι από ό,τι αργότερα θα πούμε τραγικότητα της ύπαρξης—, το κλάμα μας έχει μία μετάφραση: «Alors, c’est la guerre».

Ο αγών θα διεξαχθεί μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα κρατερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα περί υποχωρήσεως.

Ακόμη και την ύστατη ώρα, όταν όλα είναι προδιαγεγραμμένα, μαύρα —γιατί φεύγουμε—, πάλι το ίδιο λέμε, με τα μάτια: «Alors, c’est la guerre».