Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Χάσκω όποτε ακούω κάποιον να λέει, «Αυτοί που βαράνε τατουάζ σκέφτονται τάχα πώς θα μοιάζουν όταν γεράσουν μ' όλο αυτό το κρεμασμένο δέρμα;»

Μα, κεκοσμημένοι με μνήμες νιότης, όμορφοι θα φαινόμαστε· ναι, και άσχημοι: όπως και τώρα. Και χωρίς τατουάζ, πάλι το δέρμα ίδια θα κρεμάει.

Κι έτσι κρεμασμένο, κεντημένο ή μη, θα ’ναι η μόνη πατρίδα μας, γεμάτη ωραίους, φιλημένους μετανάστες, ξένους που σταθήκανε εδώ — και φύγαν.